Podłoga z certyfikatem
28 lutego 2007 roku kończy się okres wdrożeniowy do stosowania normy zharmonizowanej dotyczącej podłóg drewnianych, ich właściwości, ocen zgodności i znakowania. Od 1 marca na rynku Unii Europejskiej nie będą mogły się znajdować posadzki, które nie posiadają oznakowania CE.
Od chwili wejścia do Unii Europejskiej, obowiązują w Polsce nowe przepisy związane z bezpieczeństwem produktów. Dotyczą one zarówno producentów, jak i importerów oraz inne podmioty uczestniczące w łańcuchu dystrybucji. Jednym z wymogów dla wybranych grup produktów jest obowiązkowe stosowanie oznakowania CE. Wprowadzenie po 1985 roku w Unii Europejskiej tzw. Nowego Podejścia do harmonizacji przepisów technicznych, spowodowało ułatwienie i przyspieszenie ujednolicania różnorodnych krajowych uregulowań w dziedzinie bezpieczeństwa wyrobów przemysłowych. Dyrektywy Nowego Podejścia zawierają zasadnicze wymagania związane z bezpieczeństwem, zdrowiem, ochroną konsumenta i środowiska. Pozostałe szczegóły techniczne zawarte są w odpowiednich, zharmonizowanych normach europejskich (EN). Każda z dyrektyw Nowego Podejścia nakłada obowiązek umieszczenia na podlegających jej wyrobach oznakowania "CE". Dyrektywy obowiązują 25 państw członkowskich Unii oraz, na mocy porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, również Norwegię, Islandię i Księstwo Lichtenstein. Dzięki spełnieniu podstawowych wymagań związanych z oznakowaniem CE, polscy przedsiębiorcy mogą bez dodatkowych ograniczeń oferować swoje wyroby we wszystkich krajach Wspólnoty Europejskiej.
W 2006 roku została wprowadzona przez Instytut Technologii Drewna w Poznaniu norma zharmonizowana: PN-EN 14342:2005 Podłogi drewniane. Właściwości, ocena zgodności i znakowania. Norma wspiera zasadnicze wymagania dyrektywy UE 89/106 dotyczącej wyrobów budowlanych, która reguluje w sposób ujednolicony wymagania względem podłóg drewnianych.
Normę opracowywano wcześniej w CEN (Europejskim Komitecie Normalizacyjnym). Jednym z pierwszych producentów, który spełnił wymagania zharmonizowanej normy jest Barlinek.
Pomimo możliwości deklaratywnego potwierdzenia przez wytwórcę zgodności właściwości produktu z jej kryteriami, firma zdecydowała się na poddanie produktów z linii deski barlineckiej specjalistycznym badaniom. Zostały one przeprowadzone w bieżącym i ubiegłym roku w trzech notyfikowanych jednostkach badawczych (m.in. w Instytucie Technologii Drewna w Dreźnie).
Poddanie produktów specjalistycznym badaniom i w konsekwencji przyszłe oznakowanie wyrobów znakiem CE potwierdza ich wysoką jakość i bezpieczeństwo dla użytkowników.
Dyrektywy nowego podejścia
Niektóre grupy wyrobów w Unii Europejskiej są objęte specjalnymi przepisami, które następnie państwa członkowskie muszą wdrożyć do przepisów krajowych. Są to tzw. dyrektywy nowego podejścia, które dotyczą produktów wpływających na zdrowie, środowisko czy ochronę życia. Cechą charakterystyczną dyrektyw nowego podejścia jest to, że zawierają one podstawowe wymagania odnośnie wyrobu, a także informują odbiorcę o jego własnościach i ograniczeniach. Co więcej, w dyrektywach powinny być także zawarte informacje dotyczące warunków notyfikowania jednostek, dopuszczonych do wykonywania zadań z zakresu oceny zgodności.
Wyrobów budowlanych dotyczy dyrektywa UE 89/106. W jej zakres wchodzą produkty o różnorodnych właściwościach i zastosowaniach. Dlatego też podano w niej tylko elementarne wymagania dotyczące obiektów, w których będą stosowane poszczególne wyroby. Wyżej wymieniona dyrektywa przyjmuje, że wymagania dla tradycyjnych wyrobów budowlanych będzie można znaleźć w zharmonizowanych normach europejskich, a informacji o właściwościach produktów innowacyjnych należy szukać w aprobatach technicznych. Oba dokumenty to tzw. specyfikacje techniczne.
Europejski Komitet Normalizacyjny - powstał w 1961 roku w Paryżu pod nazwą Europejski Komitet Koordynacji Normalizacji. Jego członkami są organizacje normalizacyjne państw UE i Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu, a także państw stowarzyszonych z Unią. Celem CEN jest upowszechnianie jednolitych norm w zakresie surowców, półfabrykatów i produktów gotowych. Wszystko po to, żeby uprościć wymianę usług i towarów. Spod kompetencji jednostki wyłączone są elektrotechnika i elektronika. Obecna nazwa została nadana Komitetowi w 1971 roku.
