Babiniec

Babiniec w synagodze to wydzielone pomieszczenie przeznaczone do użytku kobiet ze względu na zakaz wspólnej modlitwy obu płci. W starożytności przestrzeń domu modlitwy przeznaczona była tylko dla mężczyzn; dopiero w średniowieczu (XIII wiek) dopuszczono kobiety do udziału w modlitwach, nie mogły jednak korzystać z głównej sali synagogi. Zwyczaj budowania babińców upowszechnił się w Europie w XV wieku. W zależności od lokalnej tradycji lokalizowano je obok głównej sali, albo na emporze.  Prowadziło do nich osobne wejście. Z przestrzenią przeznaczoną dla mężczyzn połączone były zwykle okienkami, w wielu realizacjach wyposażonymi w ażurowe przepierzenia. W niektórych odmianach zreformowanego judaizmu z tradycji tej zrezygnowano.Babiniec w cerkwi pełnił podobną funkcję, ale w przeciwieństwie do synagogi ma stałą lokalizację, znajduje się zaraz za drzwiami wejściowymi. Dalej od wejścia jest nawa, przeznaczona dla mężczyzn, a z nią oddzielona ikonostasem uświęcona przestrzeń prezbiterium. W średniowieczu podział poszczególnych stref był wyraźny, babiniec od nawy oddzielała ściana bez okien, tylko z wejściem. Począwszy od XVIII wieku barierę kształtowano jako coraz bardziej ażurową. We współczesnych cerkwiach pozostały po niej tylko kolumny, a kobiety mają wstęp do nawy. W kościołach katolickich babiniec jest synonimem kruchty. W dawnej architekturze polskiej babińcem nazywano pomieszczenie w szlacheckim dworze przeznaczone tylko dla kobiet. Powiązane hasła: cerkiew, meczet, synagoga