Chór muzyczny

Chór muzyczny, nazywany też chórem śpiewaczym, emporą organową, trybuną śpiewaczą, jest w architekturze sakralnej specjalną kondygnacją przeznaczona dla śpiewaków i muzyków. W kościołach mieści często organy. W architekturze bizantyjskiej oraz romańskiej chór muzyczny znajdował się zazwyczaj między nawą a prezbiterium. Oddzielony był balustradą albo ażurową przegrodą. W XV wieku, gdy prospekt organowy stawać się zaczął powszechnym elementem wyposażenia kościoła, chór muzyczny zaczęto umieszczać na podwyższeniu. Początkowo lokalizacja ta była różnorodna, chór mógł znajdować się na emporze bocznej, albo w galerii sąsiadującej z prezbiterium. Około połowy XV stulecia ustalił się typ chóru muzycznego typowy dla późniejszej architektury sakralnej. Chór znalazł się w nawie głównej, nad wejściem, naprzeciw ołtarza głównego, zazwyczaj w zachodniej części kościoła (por. orientowanie, katedra). W najbardziej rozpowszechnionej formie chór składa się z platformy wspartej na filarach lub kolumnach trybuny. Chór otoczony jest balustradą. Na balkonie znajduje się zazwyczaj prospekt organowy i miejsce dla śpiewaków. Przestrzeń poniżej określana jest jako podchórze. W świątyniach protestanckich chór muzyczny znajduje się najczęściej nad ołtarzem, zazwyczaj ma mniej rozbudowaną formę i skromniejsze zdobienia, niż chóry w kościołach katolickich. Chóry muzyczne spotykane są także w budownictwie świeckim, w zamkach i pałacach budowano je w reprezentacyjnych salach, dla chóru i kapeli koniecznych w trakcie dworskich zabaw.