Dach mansardowy
Dach mansardowy to rodzaj dachu łamanego o połaciach dwuczęściowych. Każda z połaci dzieli się na część górną, mniej stromo nachyloną i część dolną, opadającą pod ostrym kątem. Dach mansardowy może być dwu- lub czterospadowy.Zastosowanie zmiennego spadku połaci poprawia właściwości użytkowe poddasza – zwiększa się powierzchnia możliwa do zagospodarowania i we wnętrzu można urządzić pomieszczenie mieszkalne – mansardę. Do historii architektury weszło zastosowanie dachu mansardowego przez francuskiego architekta Pierre Lescot nad południowo-zachodnim skrzydłem Luwru. Ten najwcześniejszy znany przykład dachu mansardowego datowany jest na ok. 1550 rok, a więc okres dojrzałego renesansu we Francji. Dach mansardowy zdobył jednak popularność dopiero w kolejnej epoce, baroku. Nazwa tego rodzaju konstrukcji dachu pochodzi od nazwiska François Mansarta (1598/66), znanego architekta francuskiego baroku. Dachy mansardowe stały się szczególnie modne w okresie II Cesarstwa Francuskiego (1852/70), po przeprowadzonej przez barona Haussmanna przebudowie Paryża. Francuski dach mansardowy najczęściej ma dolną połać nachyloną pod kątem ok. 60º, natomiast górną ok. 30º. W dachu mansardowym polskim różnica spadku jest mniejsza, a kąt w obu częściach dachu podobny. Więźba w dachu dwukondygnacyjnym (mansardowym), to rodzaj konstrukcji płatwiowo-kleszczowej. Mansardowy wiązar składa się z dwóch części – dolnej i górnej. W dolnej części konstrukcji pojawiają się słup środkowy, słupy skrajne oraz zastrzały połączone długimi kleszczami. Natomiast w części górnej znajdują się krokwie, kleszcze krótkie, płatwie.
Dach mansardowy – zalety i wady
Dach mansardowy pozwala na dodanie dodatkowej powierzchni mieszkalnej – jednej, a nawet kilku kondygnacji, doświetlonych tzw. oknami mansardowymi, czy świetlikami. W XIX- wiecznym Paryżu rozwiązanie to zdobyło dużą popularność, m.in. ze względu na obowiązujące wówczas prawo budowlane, ograniczające wysokość budynków. Wysokość naliczano jednak tylko do podstawy dachu – za pomieszczenia na poddaszu nie trzeba było płacić podatków...Dach mansardowy, ze swoją charakterystyczną bryłą, był stosowany także ze względów dekoracyjnych. Wadą tego rodzaju dachu jest bardziej skomplikowana i trudna do wykonania konstrukcja, a także konieczność bardzo starannego przygotowania pokrycia. W miejscach przełamania połaci mogą powstać nieszczelności. Przez szczeliny do środka wnikają z kolei śnieg i deszcz, a wnętrze się wychładza. Dach mansardowy nie najlepiej nadaje się do pokrywania dachówką. Wprawdzie w sprzedaży są dostępne specjalne elementy dostosowane do zmiany kąta połaci, ale to rozwiązanie kosztowne. Tradycyjnie stosowanym pokryciem była blacha, obecnie wykorzystywana jest w tym celu także np. dachówka bitumiczna (gont bitumiczny).
