Early English - styl staroangielski
Early English, czyli styl staroangielski, to jedna z faz gotyku na Wyspach Brytyjskich. Wprowadzony przez Thomasa Rickmana (1776-1841), jednego z wczesnych badaczy angielskiej architektury gotyckiej podział – periodyzacja średniowiecznych budowli Wielkiej Brytanii różni się od systemu przyjętego w innych krajach Europy. Początki tego stylu są wspólne dla Anglii i północnej Francji, a dokładniej – Normandii. Styl staroangielski (Early English) obejmuje późną architekturę romańską i wczesną gotycką. Trwa mniej więcej od lat 70. XII wieku do lat 70. XIII stulecia. Drugi okres to faza dojrzała gotyku, tzw. gotyk ozdobny czy dekoracyjny (Decorated Style), lata 1270-1350. Późna faza gotyku to styl perpendykularny lub pionowy (Perpendicular Style) trwający aż do ok. 1500 roku.Budowle w stylu staroangielskim są bardzo podobne do analogicznych brył wznoszonych w tym samym czasie po drugiej stronie Kanału, we Francji. Podbój Anglii przez Normanów pod wodzą Wilhelma Zdobywcy sprawił, że związki kulturowe były bardzo silne. Stul staroangielski wprowadził do architektury łuk ostry i okna lancetowe. Kościoły zachowały romański układ, ale przekrywać je zaczęto sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Zastosowanie łuku ostrego pozwoliło na swobodniejsze kształtowanie przestrzeni, większą różnorodność proporcji, przede wszystkim na wznoszenie lżejszych murów i zwiększenie powierzchni okien. Elewacje są stosunkowo proste, dekoracja skromna. Za jeden z najlepszych przykładów stylu staroangielskiego uznawana jest bryła katedry w Salisbury (ok. 1220-1258). Inne obiekty to m.in. Whitby Abbey w Yorkshire i katedra w Lincoln.
