Forma Otwarta - teoria

Teoria Formy Otwartej sformułowana została przez Oskara Hansena (1922-2005), architekta, urbanistę i teoretyka architektury. Dotyczy roli i funkcjonowania dzieła sztuki, obiektu architektonicznego lub założenia urbanistycznego. Podstawowym postulatem autora jest zmiana myślenia o projektowaniu i włączenie użytkownika do współtworzenia dzieła. Zamiast tradycyjnie pojmowanego, skończonego obiektu, Hansen zaproponował formę zachęcającą do modyfikacji, przekształcania, wykorzystywania w różnych kontekstach. Obiekt architektoniczny traci w ten sposób nadrzędny status, stając się w zamian tłem dla wydarzeń. Sprzyjająca różnym formom aktywności przestrzeń wymaga współudziału projektanta i przeciętnego widza-użytkownika. Współudział ten wykracza poza samą interpretację, użytkownik może zmienić obiekt, dostosowując go do swoich potrzeb. Proces ma charakter ciągły, wynikający ze zmian w oczekiwaniach i potrzebach użytkowników. Teoria miała znaleźć zastosowanie w projektach o różnej skali, począwszy od architektury wnętrz, instalacji artystycznych, przez pawilony, duże budynki użyteczności publicznej, aż po utopijną koncepcję Linearnego Systemu Ciągłego obejmującego zgodnie z wizją autora całą Polskę.  Teoria Formy Otwartej po raz pierwszy zaprezentowana została podczas kongresu CIAM w Otterlo w 1959 roku, a następnie konsekwentnie rozwijana przez Oskara Hansena w ciągu kilkudziesięciu lat jego pracy projektowej i pedagogicznej. Więcej informacjiOskar Hansen: Ku formie otwartej, Warszawa 2005Springer F., Zaczyn. O Zofii i Oskarze Hansenach, Warszawa 2013Powiązane hasła: linearny system ciągły,