Gips

Gips to rozpowszechniony w przyrodzie związek chemiczny, uwodniony siarczan wapnia, a także skała osadowa zbudowana głównie z tego związku. W naturze gips może przyjmować bardzo różne formy, w tym postać dekoracyjnych kryształów. Częściej występuje w postaci drobnokrystalicznej, jako gips włóknisty, z domieszkami innych minerałów. Gips jest miękki i łatwy w obróbce, ma twardość 2 na skali Mohsa. Od najdawniejszych czasów znajdował zastosowanie w budownictwie, powszechnie także w architekturze współczesnej. Dekoracyjna postać gipsu, alabaster wykorzystywana była do produkcji rzeźb, okładzin ściennych, nastaw ołtarzowych, a nawet witraży. Znacznie częściej wykorzystuje się jednak gips jako materiał wiążący, po wypaleniu w temperaturze 150−190 °C i zmieleniu. Po zmieszaniu roztartego na proszek gipsu z wodą zachodzi ponowna, częściowa krystalizacja, gips twardnieje i tworzy gładką, spoistą powierzchnię. Gips używany jest w budownictwie m.in. do tynków wewnętrznych (por. fresk), spoiw, stiuków i sztukaterii, drobnych detali architektonicznych, płyt na ścianki działowe, płyt gipsowo-kartonowych, form odlewniczych i matryc, mas szpachlowych, pustaków gipsowych, wylewek gipsowych, ścian działowych i innych. Stosowany przy pracach wykończeniowych we wnętrzach (por. technika lath). Zobacz też: także sgraffito, scagliola, gipsobeton.