Gotyk płomienisty
Gotyk płomienisty, styl flamboyant, to nurt w architekturze późnego gotyku, charakteryzujący się bogactwem formy, przypominającej kształt płomienia. Nurt ten wykształcił się we Francji po 1350 roku i rozwijał się aż do początków XVI wieku. Termin stosowany jest przede wszystkim w odniesieniu do budynków francuskich, niekiedy także angielskich (por. decorated style). W Anglii odpowiedzią na formy stylu flamboyant było wykształcenie się kolejnej odmiany gotyku, stylu perpendykularnego.Gotyk płomienisty – cechy Dla obiektów zaliczanych do nurtu gotyku płomienistego charakterystyczne jest bogactwo dekoracji rzeźbiarskiej, obfitującej w drobne detale. Rozety podzielone są na drobne pola wąskimi, wygiętymi i rozczłonkowanymi liniami. Ostre łuki występują często w wariancie nazywanym oślim grzbietem. Popularnym motywem dekoracyjnym jest rybi pęcherz. Przykłady realizacji z nurtu gotyku płomienistego z Francji: kościół Saint-Maclou w Rouen, katedra w Moulins, kościół Świętej Trójcy w Vendôme. Realizacje poza Francją: katedra w Mediolanie, katedra w Sewilli, kościół św. Wawrzyńca w Nurembergu, kościół mariacki w Beverley – uważany za najwcześniejszy przykład tego stylu na Wyspach Brytyjskich (ok. 1330) Powiązane hasła: gotyk międzynarodowy, gotyk promienisty, suchy akant, maswerk
