Gotyk promienisty
Gotyk promienisty lub styl rayonnant to określenie dojrzałej fazy architektury i sztuki gotyckiej we Francji, niekiedy także inspirowanych nią obiektów w innych krajach. Realizacje w stylu gotyku promienistego powstawały przez około sto lat, od lat 40. XIII wieku do połowy XIV stulecia, ustępując miejsca budowlom gotyku płomienistego. Charakterystyczne cechy gotyku promienistego to: zmniejszenie powierzchni murów, wyeksponowanie elementów konstrukcyjnych (por. filar, łuk ostry), powiększenie okien, stosowanie na dużą skalę witraży, bogata dekoracja architektoniczna. Maswerki i inne detale były profilowane i przestrzennie modelowane, co pozwalało na uzyskanie efektów światłocieniowych i wrażenia głębi. Duże przeszklenia wprowadzały do wnętrza wiele światła – wielobarwnego, ze względu na kolorystykę witraży. Zwykle najbardziej efektowna była część środkowa okna, po bokach wprowadzano skromniejsze dekoracje, albo malowano szyby en grisaille. Witrażowe obrazy miały często bogaty program ikonograficzny, zastępując monumentalne malarstwo ścienne (por. fresk). Jednym z najszerzej znanych i najbardziej efektownych przykładów stylu promienistego w architekturze francuskiej jest Sainte-Chapelle w Paryżu.
