Grota

Grota ogrodowa – sztuczna jaskinia, rodzaj budowli ogrodowej, stosowana najczęściej w ogrodach od XVI do XVIII wieku. Grota może być wydrążona w zboczu pagórka, zagłębiona w murze oporowym, wzniesiona jako budynek na powierzchni gruntu. Niekiedy groty budowano pod pawilonami ogrodowymi. Groty często ozdabiano, wykładając ściany muszlami (prawdziwymi lub ceramicznymi), kryształami, okazami minerałów. Naturalne elementy łączono z rzeźbami. Typowym elementem wyposażenia groty były urządzenia wodne, fontanny i kaskady. Grota była jednym z malowniczych elementów w ogrodach krajobrazowych. Chłodne wnętrze nadawało się szczególnie dobrze na wypoczynek w czasie upału, groty były więc rozpowszechnione w Italii. Sztuczne groty budowano już w starożytności (np. groty Tyberiusza, nawiązanie do Odysei). W epoce nowożytnej sztuczne groty zdobyły popularność w ogrodach manierystycznych, najpierw w Italii (groty w Ogrodach Boboli we Florencji, zaprojektowane przez Giorgio Vasariego, Bernardo Buontalenti i Bartolomeo Ammannati), później we Francji. W grotach mogły się mieścić także kaplice. Współcześnie proste groty znajdują się niekiedy w pobliżu kościołów; mieszczą się w nich często posągi Marii albo świętych. Inne przykłady: Fonte di Fata Morgana w Grassina koło Florencji, Kuskowo koło Moskwy, grota Buttes-Chaumont we Francji.