Kokosznik

Kokosznik to rodzaj dekoracyjnego szczytu, detal architektoniczny charakterystyczny dla architektury ruskiej. W odróżnieniu od zakomory ma tylko funkcje dekoracyjne. Ma kształt łuku, zwykle koszowego (ośli grzbiet), choć znane są także inne rodzaje, z łukiem ostrym albo trójkątem. Łuk bywa zwielokrotniony, a profilowanie podkreśla efekty światłocieniowe, wzbogacane w wielu obiektach kontrastową polichromią. Rzędy kokoszników zdobiły budynki drewniane i murowane. Projektanci umieszczali je najczęściej przy nasadzie bębna kopuły albo u szczytu wież. W niektórych obiektach umieszczone są także na połaci dachowej, a ich liczba może sięgać kilkudziesięciu (Cerkiew Św. Mikołaja w Kołomnie – pięć rzędów kokoszników). Jako forma architektoniczna kokosznik wykształcił się na Rusi ok. XVI wieku i przez dwa kolejne stulecia był powszechnie stosowany zwłaszcza w budownictwie sakralnym (por. cerkiew). Szczególnie chętnie wykorzystywano go w architekturze XVII wieku. Ze względu na osadzenie w lokalnej tradycji, był często stosowany także w XIX i na początku XX wieku w budynkach wznoszonych w stylu bizantyjsko-ruskim. Ta rosyjska odmiana stylu narodowego związana była z imperialną polityka państwa (por. historyzm). Kokosznik dzieli nazwę z nieco podobnym w zarysie czepkiem, czy ozdobą głowy, będącą częścią rosyjskiego stroju ludowego.