Kondygnacja

Kondygnacja to przestrzeń pomiędzy dwoma stropami położonymi w bezpośrednim sąsiedztwie. Kondygnacja znajdująca się na poziomie gruntu, czy też mieszcząca główne wejście do bryły budynku, nazywana jest parterem. Powyżej znajdują się kolejne piętra. Potocznie termin „piętro” traktuje się często jako synonim „kondygnacji”. W Polsce przyjęło się numerowanie kolejnych kondygnacji rosnąco, przy czym jako pierwsze piętro określa się kondygnację położoną nad parterem. W niektórych krajach, np. w republikach ZSRR, obowiązywał nieco inny podział; dosłownie pierwszym piętrem nazywano poziom z wejściem, termin „parter” nie był używany. Przestrzeń znajdująca się najwyżej, przekryta spadzistym dachem to poddasze albo mansarda. Kondygnacje położone poniżej poziomu gruntu określane są jako piwnice. Płytka piwnica, często zaopatrzona w okna, mieszcząca pomieszczenia mieszkalne albo lokale usługowe, względnie sklepy, nazywana jest sutereną.W budynkach o bardziej skomplikowanych podziałach wewnętrznych poza głównymi kondygnacjami mogą znajdować się także półpiętra. Rodzajem półpiętra jest również mezzanino. Wysokość kondygnacji według obowiązującego w Polsce prawa budowlanego nie może być mniejsza, niż 200 cm w świetle. Podział na kondygnacje znajduje zazwyczaj odzwierciedlenie w podziałach elewacji. Poszczególne poziomy zaznaczone są zwykle rzędami okien, innych otworów (np. strzelnic), nisz i wnęk. W niektórych budynkach podziały zaznaczone są także gzymsami czy fryzami. Powiązane hasła: piętro