Lastriko

Lastriko, nazywane czasem lastryko, lastrico, terazzo, to rodzaj kompozytowego materiału wykorzystywanego do produkcji schodów, parapetów, płyt nagrobkowych, posadzek. Wytwarzany jest przez połączenie cementu, wody oraz kruszywa kamiennego. Często stosowane są także dodatki barwiące masę betonową. Pigmenty mineralne, m.in. związki żelaza i chromu umożliwiają barwienie betonu na czarno, zielono, brązowo i żółto. Przez zmieszanie tych materiałów otrzymuje się materiał o powierzchni przypominającej ozdobne rodzaje kamienia, z cętkami (najczęściej jasnymi) na jednolitym tle. Możliwe jest używanie kruszywa o niejednolitej frakcji i wielobarwnego, co zwiększa możliwości dekoracyjne. Kruszywo wytwarzane jest z rodzajów kamienia poddających się z dobrym skutkiem szlifowaniu, takich jak marmur, wapień oraz twarde skały w rodzaju granitu i porfiru. Łącząc różne kolory i wzory lastriko można tworzyć ozdobne kompozycje. Wadą posadzek lastrikowych jest ich chłodna w dotyku powierzchnia, stąd stosowane są w ciągach komunikacyjnych czy piwnicach, ale nie w pomieszczeniach mieszkalnych.

Lastriko – historia

Wzorem dla współczesnego lastriko były posadzki weneckie. Układano je z okruchów marmuru – odpadów powstających przy obróbce kamienia. Kamienne ułomki układano na podłożu z gliny i koziego mleka służącego jako spoiwo.Lastriko w obecnym sensie mogło powstać dopiero po rozpoczęciu produkcji cementu portlandzkiego, a popularność zdobyło w latach 20. XX wieku. Do rozpowszechnienia materiału przyczyniło się wprowadzenie urządzeń do polerowania posadzek. Skrócił się wówczas czas wykonania, spadł koszt i zmniejszył się nakład pracy koniecznej do wykończenia podłogi. Posadzki z lastryko były chętnie stosowane m.in. przez architektów modernizmu. Piękne klatki schodowe wykończone za pomocą lastriko zachowały się np. w modernistycznych kamienicach Gdyni. Powiązane hasła: cement, beton, mozaika,