Lektorium
Lektorium to w architekturze sakralnej rodzaj przegrody, oddzielającej w kościele strefę dostępną dla świeckich od części budynku zastrzeżonej dla księży i zakonników. Przegroda taka znajdowała się pomiędzy prezbiterium a nawą główną. Mogła być murowana lub drewniana, w wielu przypadkach ażurowa. W środku ścianki znajdowały się drzwi łączące obie przestrzenie. Z tego miejsca wygłaszano kazania i czytano ewangelię. Właśnie od głośnej lektury pochodzi nazwa przegrody. Do VI wieku ołtarz był w pełni widoczny dla wiernych zgromadzonych w świątyni, mogło się nad nim znajdować cyborium, ale nie stosowano ścianek działowych. Pod wpływem rozwiązań zastosowanych w Hagia Sophia zaczęto jednak oddzielać przestrzeń sakralną. Wczesnochrześcijańska przegroda chórowa przekształciła się stopniowo w lektorium. Wczesne przykłady lektoriów znane są ze świątyń romańskich. Były rozpowszechnione w gotyku, zwłaszcza późnym. W wielu obiektach były bogato zdobione. Zgodnie z postanowieniami soboru trydenckiego w większości zostały rozebrane, a w nowych kościołach europejskich już ich nie budowano. Miejscem wygłaszania kazań stała się ambona. Do czasów współczesnych zachowały się nieliczne lektoria. Efektowne struktury tego rodzaju zobaczyć można w niektórych katedrach niemieckich i francuskich, m.in. w Kolonii, Magdeburgu, Albi. Na terenie Polski jedynym zachowanym lektorium jest ściana w późnogotyckim (XV wiek) kościele Świętej Trójcy w Gdańsku.Mimo podobnej formy i funkcji, ikonostas w cerkwiach ma inne pochodzenie, wywodząc się z antycznej zasłony ołtarzowej. Powiązane hasła: ambona, ikonostas, przegroda chórowa,
