Loculus

Locus, loculus to typ grobowca najbardziej typowego dla rzymskich katakumb. Groby te miały postać niewielkich, dość płytkich nisz wydrążonych w ścianach podziemnych korytarzy. Ciała zmarłych zamykano, oddzielając je od korytarza kamienną płytą. Na powierzchni płyty ryto zwykle imię zmarłego. Poza inskrypcjami wprowadzano niekiedy skromne zdobienia. Większe i bardziej ozdobne groby w katakumbach to arcosolia. Grobowce te lokowano w arkadach, nisza miała więc łukowe obramowanie. Płytę nagrobną z inskrypcjami układano poziomo. Arcosolia są typowe dla sztuki wczesnochrześcijańskiej, wczesne przykłady w rzymskich katakumbach datowane są na III wiek n.e., zaś rozpowszechniły się w IV stuleciu. W późniejszych wiekach występowały także poza podziemnymi grobowcami – w późnym średniowieczu i renesansie nadawano taką formę grobowcom umieszczonym we wnętrzu kościołów. W katakumbach bardziej reprezentacyjne grobowce lokowano w podziemnych komorach, nazywanych cubiculum. Pomieszczenia takie mieściły kilka grobowców, niekiedy miały bogatą dekorację malarską. Niektóre z nich mogły służyć jako miejsca kultu. Powiązane hasła: kaplica, katakumby, mauzoleum, nekropolia Więcej informacjiFilarska B., Początki sztuki chrześcijańskiej, Lublin 1986Jastrzębowska E., Sztuka wczesnochrześcijańska, Warszawa 1988