Łuk pełny

Łuk pełny, czyli półkolisty, ma strzałkę równą połowie rozpiętości łuku. Oznacza to, że wysokość łuku w środku jest równa połowie jego szerokości – rozpiętości. Cecha ta narzuca proporcje wnętrza; budowa wyższych sklepień przy zachowaniu tej samej szerokości nawy stała się możliwa dopiero po wprowadzeniu łuków ostrych w gotyku. Łuk pełny, podobnie jak podkowiasty i odcinkowy, jest wycinkiem jednego koła. Znane są także łuki o bardziej skomplikowanym kształcie, złożone z wycinków dwóch lub większej liczby kół, a niekiedy także odcinków prostych. Mają one zwykle gorsze właściwości konstrukcyjne od łuku pełnego, są stosowane głównie ze względu na dekoracyjny efekt. Łuk pełny dominował w budownictwie od czasów starożytnych do średniowiecza; stosowano go w architekturze starożytnego Rzymu, we wczesnym chrześcijaństwie, Bizancjum, w architekturze romańskiej, a następnie ponownie od renesansu. Łuk pełny to nie jedyny rodzaj łuku. Inne warianty mogą być podwyższone, a więc mieć strzałkę dłuższą niż połowa rozpiętości łuku, albo przeciwnie, obniżone, o strzałce mniejszej niż połowa rozpiętości łuku. Powiązane hasła: sklepienie kolebkowe, kopuła, łuk Tudorów, łuk tęczowy, łuk triumfalny, ośli grzbiet