Ogród francuski

Ogród francuski (fr. jardin à la française), formalny, podporządkowany zasadom geometrii ogród barokowy, spopularyzowany we Francji w XVII wieku i naśladowany w większości krajów europejskich. Barokowy ogród francuski był modyfikacją renesansowego ogrodu włoskiego, uzupełnieniem programu rezydencji, pałacu czy dworu (schemat entre cour et jardin). Wzorem dla europejskich realizacji stały się ogrody Wersalu. We francuskich ogrodach przyroda została podporządkowana człowiekowi i uporządkowana; drzewom i krzewom nadawano geometryczne formy i sadzono je w regularnych ciągach, z mniejszych roślin formowano geometryczne płaszczyzny o określonej wysokości i zarysie. Układy ogrodów były ściśle symetryczne, z precyzyjnie wyznaczonym układem ścieżek, punktami widokowymi i perspektywami. Powierzchnię wody wykorzystywano jak zwierciadło.  Centrum ogrodu wyznaczała najczęściej główna aleja, przecinająca środek założenia. Łączyły się z nią ogrodowe ścieżki. Szpalery, labirynty oraz starannie zaplanowane punkty widokowe składały się na ogrodowe wnętrza o określonych funkcjach. Najbliżej pałacu znajdowały się partery, dalej boskiety, gabinety ogrodowe, labirynty, część ogrodu z drzewami. Nasadzeniom towarzyszyła mała architektura, fontanny, posągi, ławki. W XVIII wieku popularność zaczął zdobywać styl angielski, jednak w niektórych miejscach wciąż realizowano tradycyjne ogrody geometryczne. Przykłady: ogród przy Zamku Królewskim w Warszawie, ogród Branickich w pałacu Białymstoku, Wersal (Francja), Letni Ogród w Petersburgu