Ornament wstęgowy
Ornament wstęgowy – rodzaj ornamentu popularnego w późnym baroku. Głównym motywem dekoracyjnym jest dekoracyjnie ujęta wstęga. Ornament wstęgowy pojawił się we Francji około 1690 roku i szybko zyskał popularność, także w innych krajach europejskich – architektura, sztuka i styl życia panujący w Wersalu były naśladowane na wielu dworach.Ornament wstęgowy początkowo naśladował wygląd prawdziwych splotów wstęg. Ciężkie, naturalistycznie ujęte pasy tkaniny były fałdowane i karbowane, przeplatały się i układały w różnorodne węzły czy kokardy. Wstędze towarzyszyły dodatkowe elementy, między innymi kartusze, motywy chińskie (por. chinoiserie), espagnolettes – w zależności od panującej mody. Z biegiem czasu postępowała stylizacja i uproszczenie motywu wstęgi, układy stawały się lżejsze, regularnie ułożone, często w esownice. W latach 20. XVIII wieku popularna była odmiana określana obecnie jako ornament regencyjny, czy też wstęgowo-cęgowy. Wyróżniała się ona pewnym ograniczeniem towarzyszących dodatków, a przede wszystkim charakterystycznym układem pasów, kojarzącym się z cęgami ze względu na ostro załamujący się bieg wstęgi. Ornament ten pojawiał się w sztukateriach, polichromiach, w intarsjach zdobiących meble i wyposażenie kościołów.
