Ośli grzbiet

Ośli grzbiet, łuk siodłowy, łuk flamboyant, ang. ogee to różne nazwy tego samego rodzaju łuku ostrego, stosowanego w architekturze późnego gotyku. Łuk typu ośli grzbiet jest bardzo charakterystyczny; oba ramiona mają esowaty kształt, a szczytowa część ma ostry, wysmukły profil. Łuk siodłowy jest łukiem czteropunktowym, to znaczy jego bieg wykreśla się z czterech punktów, a kształt wyznaczony jest wycinkami czterech kół. Ośli grzbiet pod względem konstrukcyjnym nie ma żadnej przewagi nad częściej stosowanymi rodzajami łuku. Jest słabszy zarówno od łuku pełnego, jak i klasycznego ostrołuku. Po 1350 roku zyskał jednak popularność ze względu na walory dekoracyjne. Szczególnie często stosowano go w architekturze francuskiej, a także angielskiej, jednak można go znaleźć w obiektach znajdujących się na terenie wielu krajów europejskich. Ozdobny łuk siodłowy był chętnie stosowany przez niektórych architektów projektujących obiekty w stylu neogotyckim. Łuk siodłowy często pojawiał się także w architekturze islamu (por. meczet, medresa). Przykłady zastosowania łuku siodłowego: bazylika św. Marka w Wenecji (Włochy), kaplica Wszystkich Świętych w Norymberdze (Niemcy), katedra w Chichester, kościół św. Mikołaja w Ashill (Wielka Brytania), Przykłady polskie: empory kościoła w Gębicach, stary ratusz w Olsztynie, kaplica św. św. Małgorzaty i Judyty na Salwatorze w Krakowie, Kościół Pokoju w Świdnicy