Polish Cathedral style
Polish Cathedral style, styl polskiej katedry, to określenie nurtu w amerykańskiej architekturze sakralnej wykształconego pod wpływem katolickiej mniejszości polskiego pochodzenia. W ten sposób określane są kościoły wznoszone głównie w XIX i pierwszej połowie XX wieku w USA, m. in. w Chicago, Detroit, miastach Środkowego Zachodu i wschodniego wybrzeża Stanów.
Cechy stylu
Poszczególne realizacje różnią się od siebie, większość z nich nawiązuje jednak stylistyką do budowli renesansowych i barokowych (por. historyzm, neobarok). Niektóre obiekty zaprojektowane zostały na wzór kościołów z Polski. Wiele z nich ma bogaty wystrój wnętrz i rozbudowaną dekorację fasad. Kościoły wyróżniają się także rozmiarami, stąd określanie ich mianem katedr nawet gdy nie są siedzibami biskupimi, a więc nie spełniają definicji według prawa kościelnego. Wielkie kościoły fundowane były przez społeczności emigrantów z ziem Polski, w większości niezamożnych robotników. Wyróżniające się w przestrzeni miejskiej świątynie traktowane były często jako wyraz ambicji tych grup. Budowle były niekiedy krytykowane przez protestanckich sąsiadów jako zbyt ostentacyjne i kosztowne, obecnie są traktowane jako historyczne dziedzictwo USA. Wiele z kościołów służących dawniej polskim społecznościom zmieniło użytkowników ze względu na zmiany społeczne i etniczne zachodzące w miastach. Przykłady: Kościół pw. Niepokalanego Serca Maryi, Polish Hill w Pittsburghu; kościół pw. św. Stanisław Biskupa i Męczennika w Detroit, kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Chicago
