Pruski mur

Mur pruski to rodzaj ściany szkieletowej z ramą zbudowaną z drewnianych belek i przestrzenią między belkami wypełnioną ceglanym murem. Drewniana konstrukcja zwykle jest wyeksponowana, a mur bielony wapnem lub pokryty tynkiem. Z tego powodu mur pruski często mylony bywa z podobnie wyglądającym szachulcem. W obu przypadkach białe tło kontrastuje z ciemnymi belkami. Drewno zawdzięcza kolor nie tylko naturalnemu starzeniu, ale też impregnacji; dawniej belki smołowano dla zabezpieczenia przed wilgocią, co nadawało im kolor czarny. Wadą takiego sposobu impregnacji było zagrożenie pożarem. Najwyżej cenione drewno dębowe było mniej podatne na działanie ognia niż tańsze gatunki drewna iglastego. Zaletą muru pruskiego jest niższy koszt budowy niż w przypadku budynków murowanych. Technika muru pruskiego znana jest na terenie Polski od średniowiecza. Stosowano go przy wznoszeniu domów, dworów, gospód, a nawet kościołów, zwłaszcza obiektów niewielkich. Nazwę zawdzięcza popularności, jaką cieszył się w XIX stuleciu na terenie Prus ze względu na obowiązujące w tym państwie prawo. Budownictwo ryglowe znane było w całej Europie, budynki w tej technice wznoszono m.in. w Anglii, Francji, Danii, a zwłaszcza w Europie Środkowej. Na terenie Polski mur pruski był rozpowszechniony przede wszystkim na Śląsku, Kaszubach, Warmii i Mazurach. W różnych rejonach kraju stosowano odmienne rozwiązania, uzyskując różne bryły i wygląd elewacji. Główne typy to dolnośląski, kaszubski, lubuski oraz łużyckiŚciany w technice muru pruskiego mogą mieć złożoną konstrukcję, z belkami odgrywającymi zarówno rolę konstrukcyjną, jak i dekoracyjną. Drewniana rama składa się z podwaliny, oczepu, słupków, zastrzałów, rygli.  Powiązane hasła: szachulec,