Regencyjny styl
Styl regencji, styl regencyjny, był etapem pośrednim pomiędzy barokiem a rokoko w sztuce francuskiej, głównie w architekturze wnętrz, ebenistyce i rzemiośle artystycznym. Jego popularność trwała krótko, powiązany jest z okresem regencji Filipa Orleańskiego (1715–1723) po śmierci Ludwika XIV a przed przejęciem władzy przez Ludwika XV. Jego główne cechy to porzucenie barokowej monumentalności, zwrócenie uwagi na komfort użytkowania wnętrz.
Meblarstwo
Rodzaje mebli pozostały zasadniczo te same, co w okresie baroku, ale ich formy stały się lżejsze. Bryłom nadawać zaczęto bardziej miękką formę, pojawiły się linie wygięte, zaokrąglenia. Popularnością cieszyły się tapicerowane fotele. Największe zmiany zaszły w dekoracji. Markieterie straciły popularność na rzecz jasnych fornirów, ebeniści sięgać zaczęli po nowe gatunki egzotycznego drewna. Maszkarony, sceny batalistyczne i inne motywy barokowe ustępować zaczęły miejsca sielankowym scenom rodzajowym. W zdobnictwie zaczęto stosować motywy typowe dla sztuki rokokowej, w tym rocaille, muszle, chinoiserie i singerie. Najbardziej charakterystyczne dla stylu, a więc pomocne w datowaniu ornament to kratka regencyjna oraz ornament wstęgowo-cęgowy. Główną różnicą względem stylistyki rokokowej jest zachowanie symetryczności ornamentów, jak w poprzednich epokach.
Styl regencyjny poza Francją
W Europie styl regencyjny zaczął być adaptowany w latach 20. XVIII wieku, ale popularność zyskał dopiero ok. 1740 roku. W niektórych krajach występował także w 2 połowie stulecia, na ziemiach polskich do ok. 1770 roku. Przykłady w Polsce: kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Rachaniach, ołtarz kościoła pw. Wniebowzięcia NMP w Siemiatyczach
