Sgraffito
Sgraffito to technika dekoracyjna, stosowana w zdobieniu ścian zewnętrznych, niekiedy także wewnętrznych. Sgraffita ścienne wykonuje się nakładając dwie, czasem więcej warstw tynku lub gliny różniących się kolorem i walorem (kontrast jasne/ciemne). Wzór uzyskuje się przez zeskrobywanie wierzchniej warstwy i odsłonięcie podkładu. Zręczny wykonawca może uzyskać rysunek w kilku kolorach kontrolując głębokość, na której prowadzone jest narzędzie. Sgraffito uznawana jest za jedną z najbardziej trwałych technik malarstwa monumentalnego, m.in. ze względu na stosowanie tylko pigmentów mineralnych, grubość powłoki malarskiej i zmiany chemiczne zachodzące po wykonaniu pracy. Zagrożeniem dla tego typu dekoracji jest zanieczyszczenie powietrza, a w szczególności kwaśne deszcze. Warunki panujące w wielkich miastach przyspieszają niszczenie tynków, podobnie jak prowadzą do erozji wapiennych i marmurowych rzeźb. Zabytkowe elewacje pokrywa się obecnie często dodatkowymi powłokami ochronnymi dla zwiększenia odporności. Technika znana była od najdawniejszych czasów, stosowano ją w starożytności. Szczególną popularność zdobyła w renesansie w Italii. Bogate dekoracje sgraffito zdobiły także budynki barokowe. W czasach współczesnych po technikę sgraffito sięgano podczas odbudowy powojennej (Stare Miasto w Warszawie) i w obiektach socrealistycznych. Przykłady: zamek w Krasiczynie, Palazzo Nasi we Florencji, Powiązane hasła: fresk,
