Styl arkadowy
Styl arkadowy (styl okrągło-łukowy, Rundbogenstil) to jeden z nurtów w dziewiętnastowiecznej architekturze historyzmu. Rozpowszechniony w krajach niemieckich, był propagowany jako niemiecki styl narodowy. Według promujących go architektów i teoretyków, styl nawiązywał do korzeni germańskiej państwowości. Styl arkadowy łączył elementy zaczerpnięte z architektury romańskiej, wczesnochrześcijańskiej, bizantyjskiej, a także wczesnorenesansowej. Eklektyczne budowle nie naśladowały konkretnych brył czy stylistyki, były raczej swobodną interpretacją historycznych wzorów. Architekci starali się nadać bryłom prostotę i monumentalność, ograniczyli dekoracje fasad. Często stosowanym elementem dekoracyjnym była arkada. Za twórcę koncepcji Rundbogenstil uważany jest Heinrich Hübsch, architekt i teoretyk architektury, autor wydanej w 1828 roku książki In welchem Style sollen wir bauen? (W jakim stylu powinniśmy budować?), w której odcinał się zarówno od klasycyzmu, jak i stylu noeogotyckiego. Styl arkadowy był popularny w pierwszej połowie XIX stulecia w Niemczech. Szczególne uznanie zyskał w Bawarii. Działali tam Leo von Klenze i Friedrich von Gärtner, uznawani za najważniejszych obok Ludwiga Persiusa i Karla Friedricha Schinkla przedstawicieli kierunku.Przykładowe realizacje w Polsce: kościół Trójcy Świętej w Toruniu, 1824, Karl Friedrich Schinkel, Gimnazjum Królewskie w Gdańsku, 1837, Karl Friedrich Schinkel Przykładowe realizacje na świecie: kościół św. Ludwika w Monachium, 1829–44, Friedrich von Gärtner; dworce kolejowe sprzed 1870 roku, np. Dworzec Hamburski w Berlinie, 1847; liczne synagogi, w tym synagoga w Laufersweiler, 1839
