Szachulec

Szachulec to typ ściany szkieletowej, w którym drewniana rama wypełniona jest gliną. Ściany szachulcowe mylone są często z murem pruskim ze względu na podobieństwo elewacji. W przypadku tej ostatniej techniki zamiast gliny stosuje się cegłę. W obu technikach ściana podzielona jest belkami na pola; po otynkowaniu są wizualnie nie do odróżnienia.

Szachulec – budowa

Przy budowie ściany w technice szachulcowej najpierw wznosi się ścianę z drewnianych belek; najwyżej cenione materiały to drewno dębowe i modrzew, często używana była znacznie tańsza sośnina. Drewno zwykle nie jest tynkowane, wystaje nieco ponad lico ściany. Tradycyjnie było zabezpieczane przed wilgocią przez pokrywanie dziegciem, smołowanie. Wolne miejsca między drewnianymi belkami wypełnia się gliną. Żeby zapobiec pękaniu ściany, do gliny dodaje się piasku oraz sieczki, trocin albo wiórów. Stosowne były też inne dodatki, między innymi nawóz bydlęcy, twaróg (kazeina), w nowych niekiedy cement. Jako element stabilizujący wykorzystywano również plecionki z trzciny, wikliny, czasem listewek. Podstawową zaletą techniki szachulcowej jest niski koszt budowy. Głównym materiałem budowlanym jest łatwo dostępna i tania glina. Prace budowlane można prowadzić samodzielnie, ściany są łatwe do naprawienia. Przy prawidłowej konserwacji budynki szachulcowe są trwałe, mogą być użytkowane przez setki lat.  W Polsce technika szachulcowa stosowana była przede wszystkim na Pomorzu i w Sudetach. Do najbardziej efektownych realizacji w tej technice zachowanych na obszarze Polski należą śląskie Kościoły Pokoju. Powiązane hasła: architektura wernakularna, mur pruski,