Tężnia
Tężnia to rodzaj prostej budowli, najczęściej w postaci pojedynczej lub podwójnej ściany z drewna i gałęzi tarniny, służącej do odparowywania solanki. Tężnie początkowo budowano przy źródłach solanki, służyły do pozyskiwania soli spożywczej. W XIX stuleciu zyskały nową funkcję, służąc jako wielkie inhalatoria. Odparowująca z gałęzi solanka przesyca powietrze, wzbogacając je m.in. w związki jodu i inne mikroelementy. Ten efekt wykorzystywany był w modnych w XIX stuleciu uzdrowiskach jako środek wspomagający różne kuracje lecznicze. Tężnie stały się miejscami spotkań, w ich sąsiedztwie spacerowano lub przesiadywano na ławkach. W pobliżu wznoszono często domy zdrojowe, pawilony ogrodowe i inne obiekty małej architektury. Drewniane konstrukcje wznoszono przede wszystkim w kurortach niemieckich, austriackich, polskich. Największe istniejące do dziś konstrukcje tego rodzaju zbudowano w Ciechocinku.
Budowa tężni
Tężnie mają postać długiej nawet na kilkaset i wysokiej na kilkanaście metrów ściany. Szkielet zbudowany jest z drewna iglastego, wypełnienie z gałęzi tarniny, rzadziej brzozy. Tarnina jest najlepszym materiałem ze względu na trwałość, elastyczność gałęzi i znaczną powierzchnię. Na szczyt ściany doprowadzana jest solanka, ściekająca po gałęziach do znajdującego się poniżej zbiornika. Po drodze roztwór odparowuje, najszybciej jeśli pogoda jest ciepła, słoneczna i wietrzna. Przykłady tężni w Niemczech: Bad Sooden-Allendorf, Bad Münster am Stein, Bad Karlshafen. Tężnie w Polsce znajdują się m.in. w: Ciechocinku, Konstancinie-Jeziornej, Busku-Zdroju, Rabce-Zdroju.
