Trzonolinowiec
Trzonolinowiec to eksperymentalny budynek we Wrocławiu, wyróżniający się rzadko spotykaną w Polsce konstrukcją wiszącą. Zaprojektowany przez Andrzeja Skorupę i Jacka Burzyńskiego budynek mieszkalny został wybudowany w latach 1961-1967.Jej podstawą jest żelbetowy trzon w centrum budynku, mieszczący pionowe ciągi komunikacyjne i główne instalacje. Na tym „trzonie” zaczepiono dwanaście stalowych lin, na których zawieszone są kolejne kondygnacje. Liny biegną początkowo ukośnie od punku zaczepienia, następnie poprowadzone są pionowo, a na poziomie parteru ponownie zbiegają się ku centrum. Taka konstrukcja zadecydowała o wyjątkowej sylwetce obiektu. Pierwsze piętro jest nadwieszone nad ziemią, parter ogranicza się do powierzchni centralnego trzonu. Nietypowa była też budowa. Inaczej niż w większości budynku, kolejne kondygnacje budowano od góry do dołu, podnosząc prefabrykowane elementy. Taka lekka konstrukcja umożliwiała dowolną aranżację wnętrz (ścianki działowe), można było zastosować np. przeszklenia na całej długości ścian – projektant przewidział okna pasowe (obecnie zastąpione zwykłymi). Budynek wpisujący się w nurt powojennego modernizmu (por. architektura PRL) był wielokrotnie opisywany, został nagrodzony tytułem Dom Roku 1967. Planowano budowę kolejnych obiektów tego typu, jednak problemy z eksploatacją spowodowały rezygnację z pomysłu. Niedostatki wykonania wpłynęły na złą ocenę budynku przez wielu mieszkańców i konieczność wprowadzenia zmian, które w dużym stopniu zmieniły konstrukcję, wzmocniły ją i usztywniły. Miało to zapobiec dalszemu pękaniu ścian, a także kołysaniu się sufitów, opisywanemu przez mieszkańców. Budynki o podobnej konstrukcji znajdują się także m.in. w Gdańsku (Centrum Techniki Okrętowej), Katowicach (biurowiec firmy Stalexport), WarszawieArtykuły w Archiramie: Betonowy linoskoczek>>Powiązane hasła: apartament, drapacz chmur, galeriowiec, korytarzowiec, punktowiec, urbanistyka,
