Wątek wendyjski
Wątek wendyjski, nazywany też słowiańskim, to jeden z wątków ceglanych murów, na ziemiach polskich stosowany od XIII do XV wieku. Z użycia wyszedł w latach 20. XV stulecia, ustępując miejsca wątkowi gotyckiemu. Niekiedy używany był także w późniejszych budowlach, w tym renesansowych rezydencjach i budynkach sakralnych. Późne przykłady są jednak rzadsze. Wątek składa się z dwóch powtarzalnych warstw. W każdej z nich dwie wozówki oddzielone są jedną główką, co daje układ boków: krótki, długi, długi, krótki. Poszczególne warstwy są względem siebie przesunięte o ćwierć długości cegły (1/4 dłuższego boku). W kolejnych poziomach budynku układ się powtarza. Dekoracyjną odmianą tego wątku jest tak zwany wendyjski wątek ozdobny. Stosowany był on do budowy ceglanych elewacji, które miały pozostać nieosłonięte tynkiem. Efekt dekoracyjny usyskiwano zestawiając cegły o różnej kolorystyce i połysku. Zestawiano ze sobą zwykłe cegły i zendrówki o mocno wypalonej, szklistej powierzchni. Kontrastujące powierzchnie cegieł układano w taki sposób, by na ścianie tworzyły wzór pasów, ukośnych linii, rombów, krzyży itp. Taka elewacja była bardzo trwała. Przykłady zastosowania: kościół św. Stanisława w Sieradzu, kościół św. Jakuba Apostoła w Poznaniu, zamek w Tykocinie, Powiażane hasła: cegła, główka, wątek muru, wozówka, zendrówka,
