Zendrówka

Zendrówka to cegła ceramiczna wypalona w wysokiej temperaturze, aż do momentu, gdy glina zaczyna się topić, a powierzchnia cegły staje się szklista. Wypał odbywa się w temperaturze przekraczającej 1300 stopni Celsjusza. Na skutek zeszklenia wierzchnia warstwa cegły staje się lśniąca, a przy tym ciemniejsza niż w przypadku typowej wiśniówki, ciemnoczerwona, niemal czarna. Glina używana do produkcji zendrówki zawiera związki żelaza. Zendrówka znajdowała zastosowanie przy budowie części obiektu mocno obciążonych i narażonych na wilgoć, takich jak fundamenty i filary. W średniowieczu (gotyk) wykorzystywano wygląd zendrówki do uzyskiwania dekoracyjnego efektu. Cegły o odmiennej kolorystyce zestawiano w taki sposób, że na powierzchni ściany tworzyły geometryczne wzory, głównie romby – kratownice, zygzaki, siatki. Ten dekoracyjny wątek zdobił ściany, których nie pokrywano tynkiem, urozmaicając monotonne powierzchnie ścian m.in. w gotyckich kościołach (por. katedra). Za jeden z najwcześniejszych przykładów świadomego zastosowania takich dekoracji jest północna ściana zamku wysokiego w Malborku (po 1280 roku). Dekoracje ceglane stosowano w także w innych budowlach państwa krzyżackiego. Inne przykłady: wieże narożne zamku w Gniewie, zamek w Działdowie, zamek w Radzyniu. Nazwa zaczerpnięta została z języka niemieckiego. Powiązane hasła: adobe, cegła, dziurawka, główka, klinkier, kopciałka, niedopałka, wiśniówka, wozówka