O nowej siedzibie Cricoteki opowiadają jej współautorzy

Współautorami Muzeum Tadeusza Kantora i nowej siedziby Cricoteki są Piotr Nawara i Stanisław Deńko. Przedstawiamy wypowiedzi architektów na temat koncepcji projektu, jego założeń, kontekście miejsca i nawiązaniach do sztuki Kantora.

Piotr Nawara

(...) Przestrzeń, która ma za zadanie zachęcać do kreatywności, współpracy. Stać się jednym z wymiarów życia miasta, które skupia się w miejscu skrzyżowania aktywności i spotkań ludzi oraz różnych form kultury. Przestrzeń, która SPROSTA każdej funkcji, zaspokoi twórcze potrzeby poprzez modyfikowanie materialnego otoczenia.
Nowa Cricoteka – obiekt, który zmienia fizyczność lub wizualność poprzez zapisany w swojej strukturze kod lub poprzez funkcje zachodzące wewnątrz. Fasada pochłaniająca światło w ciągu dnia i tląca się nim w nocy. Lewitujący budynek nad placem, domykający przestrzeń i pozwalający na swobodny przepływ perspektywy, powietrza, światła i dźwięku. Podbrzusze obiektu reagujące na wydarzenia z placu, bulwaru, ulicy, o potencjale przyjmowania, mapowania obrazu na nim, oraz umożliwiające natychmiastową interakcję z bryłą. Wnętrze, którego krwiobiegiem jest komunikacja w nieoczywisty sposób przeprowadzająca przez podziemie starej struktury elektrowni do nowo wykreowanej przestrzeni ekspozycyjnej. Zamknięte klamrą architektury wydarzenia z placu oraz potencjał interpretacyjny przestrzeni umożliwią utworzenie obszaru, który stanie się bodźcem do przekazania nowej jakości informacji. Wykorzystując technologię, ułatwią wykreowanie właściwej fabuły oraz dadzą możliwość kreowania sekwencji doświadczeń. Nowa Cricoteka to przestrzeń, potencjał, teatr nowych i niemożliwych wydarzeń.

Stanisław Deńko

(...) Budynek nie jest przeznaczony do statycznej prezentacji dorobku Kantora. Jest miejscem kontynuacji jego dynamicznej wizji sztuki, niszczącej konwencje, upatrującej wartości nie tyle w autonomicznym charakterze formy, ile w procesie twórczym dającym szansę rozwoju artysty i jego dzieła.
Obiekt nowo powstały, w myśl kreatywnych wizji Tadeusza Kantora, nie integruje się z otoczeniem, a ten istniejący nie aktualizuje swojego bytu poprzez identyfikację z oryginalną funkcją. Oba, poprzez świadomy kontrast formy i treści, stwarzają pretekst do konfliktu i „spięcia”, w ten sposób znacząc swoją obecność w dość obojętnej dotąd okolicy. Przetworzenie charakterystycznego obrazu człowieka niosącego na plecach stół jest symbolem „spięcia” materii z istotą ludzką, która wysiłkiem twórczym buduje nową formę, nadaje sens nowemu „utworowi”. Jest sprzężeniem zwrotnym, jakie wynika z połączenia idei artysty i wyboru „tworzywa”.
Poszczególne strefy nowego kompleksu Cricoteki nie budują utartego porządku funkcji, a raczej wyznaczają hierarchię znaczeniową kolejnych elementów programowych. Rozbudowane strefy wejść anektują przestrzeń wokół obiektu i pod powierzchnią terenu, wprowadzając odwiedzających „do akcji” polegającej na dokonywaniu wyborów, poznawania „tworzywa”.
Dodany budynek ma wyraz „przedmiotu” opakowanego, za którym to opakowaniem ukrywa się zagadkowa i odpowiednia do funkcji struktura. Konstrukcja nowej części nie wybiega poza konwencjonalne rozwiązania, tak pod względem materiałowym, jak i statycznym, a forma brył jest pochodną idei stworzenia zewnętrznej przestrzeni „teatru”, wzajemnych napięć pomiędzy poszczególnymi elementami całościowej kompozycji.
Cricoteka jest z założenia obiektem użyteczności publicznej i jako taki ma prawo stanowić akcent, a nawet dominantę przestrzenną w panoramie miasta (...)

Więcej o nowej krakowskiej inwestycji można przeczytać w Architekturze - murator nr 10/2014