Kleje do płytek wielkoformatowych - rodzaje, właściwości, oznaczenie kleju

Kleje do płytek wielkoformatowych muszą mieć odpowiednie właściwości. Właściwy wybór kleju do płytek wielkoformatowych i jego odpowiednie użycie zapewnią trwałość ułożonej wykładzinie. Jakie kleje są do układania płytek wielkoformatowych najlepsze?

Spis treści

1. Jaki klej do płytek wielkoformatowych?
2. Elastyczne kleje cementowe do płytek wielkoformatowych
3. Kleje żelowe do płytek wielkoformtowych
4. Właściwości kleju do płytek wielkoformatowych a wygoda nakładania
5. Oznaczenie kleju

Jaki klej do płytek wielkoformatowych?

Do przyklejania płytek wielkoformatowych stosuje się elastyczne cementowe zaprawy klejące o podwyższonych parametrach, głównie przyczepności i wytrzymałości na zrywanie, klasyfikowane co najmniej jako kleje klasy C2 (według PN-EN 12004).

Ważnym składnikiem takich zapraw są żywice polimerowe, które poprawiają urabialność zaprawy klejowej i ułatwiają jej nakładanie. Dodatek polimerów zwiększa także przyczepność kleju, co umożliwia przyklejanie płytek o niewielkiej nasiąkliwości do nieporowatych podłoży i sprawia, że połączenie to jest znacznie trwalsze i bardziej wytrzymałe na zrywanie niż przy zastosowaniu standardowych klejów cementowych. Zawartość polimerów w niektórych klejach jest wystarczająco duża, by zaprawa osiągnęła wymagane parametry. Inne zawierają ich znacznie więcej i lepszej jakości, dzięki czemu klej spełnia bardzo wysokie wymagania co do wytrzymałości i odkształcalności (określane są czasem jako ekstremalne).

Przy wybieraniu kleju do płytek nie warto kierować się jedynie jej ceną, należy także porównywać zużycie produktu. Czasem mimo wysokiej ceny opłaca się stosować daną zaprawę ze względu na jej bardzo dużą wydajność. Zwykle do ułożenia warstwy kleju o grubości 1 mm zużywa się 1,5–2,5 kg suchej mieszanki, w tych najmocniejszych może wystarczyć zaledwie 0,8 kg.

• Układanie płytek ceramicznych. 6 błędów, jakie najczęściej popełnia glazurnik
• Jaka fuga do jakich płytek? Rodzaje fug, zastosowanie i dane techniczne

Elastyczne kleje cementowe do płytek wielkoformatowych

Kleje C2 o podwyższonych parametrach, choć dość drogie, są bardzo uniwersalne, ponieważ sprawdzają się na niemal wszystkich podłożach budowlanych wewnątrz i na zewnątrz, np. tynkach cementowych, cementowo-wapiennych i gipsowych, betonie czy jastrychu cementowym i anhydrytowym. Nadają się też na podłoża trudne i krytyczne – śliskie, mało przyczepne, podlegające odkształceniom, drganiom. Mogą to być płyty gipsowo-kartonowe lub gipsowo-włóknowe, lastryko, płyty OSB, deski, stare płytki ceramiczne albo kamienne, stare olejne lamperie czy też metal i tworzywa sztuczne.

Elastyczne kleje klasy C2 sprawdzą się również przy mocowaniu płytek na powierzchniach obciążonych intensywnym ruchem, a także w pomieszczeniach mokrych lub narażonych na zawilgocenie: łazienkach, natryskach, pralniach czy kuchniach. Dzięki zwiększonej przyczepności i elastyczności można je wykorzystywać do mocowania płytek na podłożach odkształcalnych, czyli np. z ogrzewaniem płaszczyznowym, gdzie zaprawa musi wytrzymać duże naprężenia termiczne spowodowane rozgrzewaniem i wychładzaniem się podłóg(bądź ścian). Umożliwiają układanie płytek z materiałów o bardzo niskiej nasiąkliwości, przede wszystkim gresu (dla którego ten parametr wynosi mniej niż 0,5%), spieków kwarcowych, a także różnego rodzaju płytek mrozoodpornych na zewnątrz.

Stosując je na zewnątrz, możemy mieć pewność, że okładzina nie ulegnie uszkodzeniu pod wpływem znacznych różnic temperatury latem oraz mrozu i odmarzania zimą. Poza elastycznością i przyczepnością ważnym parametrem klejów do płytek wielkoformatowych jest odkształcalność, której stopień określają:

• klasy S1 – klej odkształcalny (do 5 mm),
• klasy S2 – wysokoodkształcalny (powyżej 5 mm).

W przypadku przyklejania dużych okładzin występuje ryzyko ich odkształcenia się, dlatego na podłożu odkształcalnym, czyli np. na posadzce z ogrzewaniem podłogowym albo w pomieszczeniach wystawionych na silne działanie słońca, powinno się używać klejów klasy C2S1 jednoskładnikowych. Dotyczy to również podłoży o małej przyczepności, m.in. płyt drewnopochodnych lub lamperii. Do największych formatów polecane są zaprawy klasy C2S2 – dwuskładnikowe wysokoodkształcalne. Na powierzchniach pionowych płyty należy mocować na odkształcalną zaprawę klejową o minimalnej klasie C2S1, mogą to być kleje o normalnym czasie wiązania lub klej szybkosprawny. Na podłogi najlepszy będzie typowy klej rozpływny, by w 100% wypełnił przestrzeń między płytką a podłożem.

Kleje żelowe do płytek wielkoformtowych

Zawierają one krzemionkę (aktywny krzemian żelujący), która umożliwia powstanie zaprawy klejowej o konsystencji żelowej. Poza korzystnymi parametrami klejów C2 charakteryzują się doskonałymi właściwościami roboczymi: łatwo się je przygotowuje, nakłada, ale dodatkowo – poprzez modyfikację ilości wody zarobowej można uzyskać trzy różne konsystencje oraz dobrać je do rodzaju okładziny i miejsca jej zastosowania (podstawowa, półpłynna i płynna), bez utraty parametrów. Dodaje się taką ilość wody, by powstała zaprawa o konsystencji wygodnej do nakładania. Dodanie minimalnej ilości wody sprawi, że zaprawa będzie miała ograniczony, niemal zerowy spływ, dzięki czemu płytki – również dużych formatów grubszych płytek – można przyklejać do ściany od gór y, bez ich podpierania. Zwiększanie dodatku wody pozwala na stopniową zmianę parametrów roboczych. Jeśli woda będzie dodana w największej zalecanej ilości, powstanie klej rozpływny, który najlepiej sprawdzi się podczas układania dużych płytek na podłogach. Dokładnie wypełnia przestrzeń pod okładziną, a jego żelowa konsystencja uniemożliwia zapadanie się kleju pod ciężarem dużych płyt.

Kleje żelowe można nakładać warstwą o grubości od 2 do 15 mm i stosować je w razie potrzeby jednocześnie do wstępnego wyrównywania podłoża i klejenia. Istotną cechą klejów żelowych jest możliwość ich nakładania na podłoża o podwyższonej temperaturze (np. jastrychy z ogrzewaniem podłogowym) lub powierzchnie narażone na bezpośrednie nasłonecznienie (balkony, tarasy). Zaprawa zachowuje swoje właściwości również w temperaturze otoczenia do 35°C, czyli przekraczającej standardowy zakres stosowania tradycyjnych zapraw klejących (do 25°C).

Właściwości kleju do płytek wielkoformatowych a wygoda nakładania

Dodatkowe właściwości klejów wymagane ze względu na ich zakres użycia oraz zwiększające wygodę nakładania są określane trzema klasami:

• F – szybkowiążące – kleje zawierające cement o wysokiej wytrzymałości wczesnej oraz domieszki przyspieszające twardnienie. Mają mniej więcej o połowę krótszy czas otwarty (tylko 20 min), dlatego glazurnik musi pracować w szybkim tempie, ponadto sprawdzą się podczas szybkich remontów. Z uwagi na gabaryty płytek trzeba także uwzględnić konieczność ułożenia podłoża klejowego o zwiększonej grubości. Za to okładzinę wykonaną na podłodze da się spoinować już po 4 godzinach, a pełne jej obciążenie może nastąpić po trzech dniach;
• T – o zmniejszonym spływie – zaprawy tiksotropowe (z dodatkiem włókien), dzięki którym okładzinę na ścianie można układać od góry, bez ryzyka zsunięcia się płytki. Prace można wtedy zacząć właściwie od dowolnego miejsca na ścianie;
• E – o wydłużonym czasie otwartym – tzw. kleje wolnowiążące, które dają więcej czasu na rozkładanie płytek i korygowanie ich położenia (nawet 45 min), dlatego przydadzą się glazurnikom pracującym wolniej. Zaprawę można rozprowadzać na większej powierzchni i jednorazowo przyklejać większą partię płytek.

Okładzinę na podłodze można spoinować dopiero po upływie doby, a ustawiać na niej ciężkie meble po ok. 2 tygodniach.

Oznaczenie kleju

Na opakowaniach kleju cementowego o podwyższonych parametrach C2 znajdują się oznaczenia określające jego główne właściwości, co ułatwia szybkie zidentyfikowanie jego charakterystyki. Na przykład: C2 E – to klej o podwyższonej przyczepności i wydłużonym czasie otwartym, C2 TE – o podwyższonej przyczepności, zmniejszonym spływie i wydłużonym czasie otwartym; C2 TE S1 – o podwyższonej przyczepności, zmniejszonym spływie, wydłużonym czasie otwartym i zwiększonej odporności na odkształcenia poprzeczne; a C2 FT S1 – szybkowiążący o podwyższonej przyczepności, zmniejszonym spływie i zwiększonej odporności na odkształcenia poprzeczne.

Dorota Czernek