Zielone dachy

Coraz wiecej inwestorów chce, aby wznoszone dla nich obiekty nie naruszały harmonii natury, zwłaszcza, gdy nowe budynki lokalizowane są w pięknym krajobrazie - w górach, nad jeziorem czy na obrzeżu parku, tak jak niedawno otwarte Muzeum Historii Wandei. Dzięki pokrytym trawą łamanym dachom, pozostającym w stałej proporcji do szklanych transparentnych elewacji, budynek jawi się jako kolejna łąka w pejzażu.

Francuskie Muzeum Historii Wandei (Museum Historial de la Vendée) położone jest pomiędzy Nantes i la Roche-sur-Yon. Inwestor - Conseil Général de la Vendée - zażyczył sobie maksymalnego ograniczenia wpływu nowej inwestycji na otaczający park krajobrazowy. Zaprojektowano obiekt całkowicie wtopiony w trawiaste wzgórze. Dach muzeum o skomplikowanym kształcie naśladującym naturalne ukształtowanie otaczającego budynek terenu ma wielkie, obsadzone roślinnością pokrycie o powierzchni 8000 m².

Dwie główne sale ekspozycyjne (o powierzchni 2500 m²) tworzą w płaszczyźnie kształt litery W i przykryte są siatką techniczną przeznaczoną do okresowych scenografii. Jedna z sal, położona od strony południowej, otwiera się na pejzaż i na rzekę, druga - znajduje się wzdłuż rampy wejściowej.
Całkowita powierzchnia muzeum to 5400 m². Oprócz sal ekspozycyjnych znajdują się w nim również inne pomieszczenia dostępne dla zwiedzających: hol wejściowy, recepcja, sklep z pamiątkami, kafeteria oraz taras. Pozostałe przeznaczone są na archiwa i administrację. Są one niezależne od codziennych przepływów gości w muzeum.

Do budynku muzeum wchodzi się od strony północno-wschodniej, a jego skraj jest położony na zboczu wzgórza, blisko rzeki Boulogne. Z południowego brzegu widać całość obiektu. Jednak dopiero podchodząc bliżej, odkrywa się zadziwiający układ i proporcje budynku.

Konstrukcja dachu

Konstrukcję szkieletową dachu wykonano ze stali łączonej śrubami, jej całkowita masa to 500 ton. Główne sale ekspozycyjne mają szerokość 20 m i stałą wysokość 6 m pod stropem technicznym. Główna konstrukcja dachu składa się z siedmiu różnej szerokości trójwymiarowych kratownic, umiejscowionych od siebie w odległości co 10,5 m. Konstrukcja wtórna złożona jest z kotew z rur zastrzałowych, umieszczonych co dwa metry. Wiatrownicę stanowi sieć trójkątnych elementów położonych w płaszczyźnie dachu. Cała silnie zgeometryzowana konstrukcja dachu złożona jest z 30 trójkątnych płaszczyzn ustawionych względem siebie pod różnymi kątami.

Trawiaste pokrycie

Pokrycie dachowe ułożone jest na stalowych blachach perforowanych. Dach ocieplono w systemie foamglas (izolacja termiczna ze spienionego szkła o grubości 10 cm ułożona pomiędzy dwiema warstwami bitumicznymi). Na nich ułożono kolejne warstwy "zielonego dachu". Ostatnia - o grubości 15 cm na przeważającym obszarze - składa się z ziemi i ziemi kompostowej. Aby rośliny nie wysychały, na dachu zamontowano system automatycznego nawadniania korzeni. Nachylenia połaci dachowej przekraczają w niektórych miejscach 20%, grubość warstwy roślinnej waha się więc od 30 do 60 cm.
Dzięki pokrytym trawą łamanym dachom pozostającym w stałej proporcji do transparentnych szklanych elewacji, budynek jawi się jako kolejna łąka w pejzażu.

Zobacz także: Muzeum w krajobrazie