Bezspoinowa hydroizolacja fundamentów

Około 40 lat temu, przy wykonaniu hydroizolacji (w miejscu, gdzie konstrukcja styka z gruntem) zaczęto stosować modyfikowane tworzywem sztucznym masy bitumiczne. Pierwsze izolacje były produktami jednokomponentowymi, z czasem wprowadzono dwukomponentowe. Tworzą one grubowarstwowe hydroizolacje, które chronią obiekty przed działaniem wody opadowej i gruntowej. Spełniają również warunki stawiane tzw. izolacji ciężkiej.

Do najważniejszych zalet nowoczesnych hydroizolacji zaliczyć można:

• możliwość układania na wilgotnych podłożach;
• uszczelnianie rys i pęknięć (nawet o szerokości do 5 mm);
• uzyskiwanie odporności na deszcz w krótkim czasie;
• brak możliwości podsiąkania wody, z uwagi na pełne połączenie się hydroizolacji z podłożem (prawie nieosiągalne w przypadku stosowania pap i folii izolacyjnych);
• skuteczne i nieskomplikowane łączenie izolacji detali, np. przejść rurowych z izolacją powierzchniową;
• brak konieczności wykonywania tynków na elementach drobnowymiarowych (cegła);
• ich ciągłość, tzn. brak występowania połączeń, które bardzo często są miejscami ewentualnych "przecieków".

Prawidłowe projektowanie hydroizolacji musi być poprzedzone dokładną analizą obciążenia konstrukcji wodą. Stykające się z gruntem elementy budowli zawsze narażone są na działanie wilgoci. Woda może wywierać lub nie tzw. parcie hydrostatyczne. Ta, która nie wywiera parcia hydrostatycznego, to woda podciągana kapilarnie przez grunt lub też opadowa, która bez większych oporów przenika przez grunt mało spoisty (np. piaski). Wymagany jest tu współczynnik przepuszczalności wody przez grunt min. 0,01 cm/s. Brak istotnego dla konstrukcji parcia hydrostatycznego można osiągnąć również w przypadku gruntów spoistych (np. gliny), jednak pod warunkiem zastosowania pionowych warstw odsączających, które kierują wodę do poprawnie działającego drenażu. W innych przypadkach mamy do czynienia z parciem hydrostatycznym, które zależy od wysokości słupa wody gruntowej.

Grubowarstwowe powłoki bitumiczne powinny być wykonywane w odpowiednich warunkach. Temperatura podłoża i powietrza powinna wynosić co najmniej +5^oC. Absolutnie nie można zamoczyć wykonanej powłoki przed osiągnięciem przez nią odporności. Przed wyschnięciem powłoki uszczelniającej (izolacyjnej) nie może na nią działać mróz oraz woda. Grubowarstwowe masy bitumiczne stosuje się do wykonywania izolacji pionowych i poziomych na powierzchniach budynków stykających się z gruntem. Sprawdzają się również w wykonywaniu izolacji poziomych, np. tarasów, dachów zielonych oraz stropów garaży podziemnych. W zależności od konsystencji powłok, nakłada się je poprzez szpachlowanie lub natryskiwanie. Metoda natrysku jest bardzo wygodna przy nakładaniu izolacji na duże powierzchnie, a także na powierzchnie o nieregularnej płaszczyźnie, np. kamienne ściany piwnic. Z reguły grubowarstwowe powłoki bitumiczne wykonuje się w dwóch cyklach roboczych stosując (lub nie) wkładki wzmacniające. Wykonując izolację w dwóch warstwach otrzymuje się powłoki o równomiernych grubościach.

Minimalna grubość warstwy mas bitumicznych po wyschnięciu (w przypadku naturalnej wilgotności gruntu) wynosi 3 mm. Przy obciążeniu wodą wywierającą parcie hydrostatyczne wartość ta nie może być mniejsza niż 4 mm. Wymagana wartość warstwy suchej dla danego obciążenia zależy od systemu izolacji i jest podawana na pojemnikach przez producenta. W żadnym miejscu zalecana wartość grubości warstwy nie może być przekroczona o 50%. W przypadku przerw w pracy nie można nakładać cieńszej warstwy. Pracę należy przerwać w miejscu właściwej grubości izolacji. Po ponownym rozpoczęciu robót, w miejscu przerwania powłoki trzeba zastosować nakładki. Nie wolno przerywać wykonywania powłoki w narożach. Szczególnie należy uważać na wyokrąglenia i górne zakończenie ścian. Obecnie często rezygnuje się z wykonywania izolacji poziomej powyżej strefy wody rozpryskowej (strefa cokołu budynku). Starannie wykonana izolacja pionowa strefy wody rozpryskowej przy użyciu hydraulicznie wiążących mikrozapraw uszczelniających, w normalnych warunkach zapobiega przemoknięciu muru. Jeżeli jednak spodziewane jest powstanie uszkodzenia uszczelnienia cokołu - uwarunkowane użytkowaniem - względnie może dojść do oddziaływania wilgoci podchodzącej kapilarnie, należy wykonać izolację poziomą.

Wykonana izolacja powinna być zabezpieczona przed uszkodzeniami mechanicznymi warstwą ochronną, które wykonuje się najczęściej z materiałów ciepłochronnych (termoizolacji, np. płyty z polistyrenu ekstrudowanego oznaczanego XPS). Do przyklejania warstw ochronnych do podłoża trzeba stosować klej, odpowiedni dla danej powłoki bitumicznej. Najczęściej jest to sam materiał hydroizolacyjny.