Jak układać hydroizolacje w podwyższonych temperaturach? Jakie materiały zastosować?
Podwyższone czy wręcz wysokie temperatury często stanowią problem podczas prowadzenia robót hydroizolacyjnych, tym bardziej, że górna, graniczna temperatura aplikacji materiałów to 25–30°C. Dlatego odpowiedni dobór i sposób wykonania hydroizolacji w takich warunkach decyduje o późniejszej skuteczności i trwałości ochrony.
Spis treści
Zaprojektowane i wykonane powłoki wodochronne muszą cechować się trwałością eksploatacyjną, tzn. zarówno skutecznością, jak i brakiem jej spadku w ciągu całego okresu użytkowania budynku. Obecnie prace budowlane prowadzone są przez cały rok, dlatego tak istotny jest dobór odpowiedniego rozwiązania technologiczno-materiałowego, które pozwoli na realizację prac hydroizolacyjnych w określonych temperaturach.
Podwyższone czy wręcz wysokie temperatury także stanowią problem podczas prowadzenia robót hydroizolacyjnych. Co istotne, górna, graniczna temperatura aplikacji materiałów to 25–30°C. Jest to zarówno temperatura powietrza, jak i podłoża, przy czym to ostatnie, zwłaszcza w słoneczne dni, może się nagrzać nawet dwadzieścia klika stopni bardziej niż powietrze.
Skład materiału hydroizolacyjnego
Na aplikację w podwyższonych temperaturach bardzo wrażliwe są materiały mineralne (przede wszystkim szlamy uszczelniające). Wiąże się to bezpośrednio z ich składem. Skoro głównym składnikiem tego typu zapraw uszczelniających jest cement, to aby uzyskały one projektowane parametry techniczne i eksploatacyjne, muszą być aplikowane w warunkach gwarantujących prawidłowy przebieg procesu hydratacji. Z tego wynika wymóg zapewnienia przez odpowiednio długi czas wilgoci niezbędnej do przebiegu tej reakcji. Ilość wody zarobowej jest wypadkową: wymaganej ilości niezbędnej do hydratacji, potrzebnej do domieszek i dodatków oraz koniecznej do nadania konsystencji.
Temperatura aplikacji i podłoża
Trzeba pamiętać, że warunki laboratoryjne i warunki budowy nie są takie same. Temperatura aplikacji szlamów cementowych wynosi od 5 do 25°C. Dotyczy to zarówno powietrza, jak i podłoża. W lecie zachowanie wymaganej temperatury podłoża jest w wielu sytuacjach wręcz niemożliwe (rys. 3), dlatego wówczas powinno się przerwać pracę, zwłaszcza na balkonach czy tarasach, rzadziej przy hydroizolacji fundamentów. Należy zwrócić uwagę, że warstwa szlamu ma grubość 2–3 mm. Zbyt ciepłe podłoże powoduje odparowanie wody zarobowej w skrajnych przypadkach z całej objętości zaprawy uszczelniającej, co wręcz przerywa proces hydratacji.
Zbyt duży ubytek wody wpływa na pogorszenie parametrów związanych z przyczepnością, szczelnością i zdolnością mostkowania rys. W rezultacie powłoka hydroizolacyjna nie uzyskuje deklarowanych parametrów. Maksymalna temperatura aplikacji nie powinna być przekroczona nie tylko w momencie fizycznego nakładania materiału, ale też do chwili pełnej hydratacji cementu. W skrajnych sytuacjach (np. przy przesuszeniu powłoki) może dojść do jej zarysowania. Należy zauważyć, że może to wystąpić także wtedy, gdy materiał zostanie nałożony na niezwilżone lub niedostatecznie zwilżone podłoże, nawet w zakresie dopuszczalnych temperatur aplikacji.
W przypadku materiałów bezspoinowych, takich jak masy KMB, masy reaktywne oraz szlamy, zwiększenie temperatury ma wpływ na skrócenie tzw. czasu otwartego. Każdy materiał, po zarobieniu, musi być nałożony w ciągu określonego czasu, który jest pochodną warunków cieplno-wilgotnościowych aplikacji. Im wyższa temperatura aplikacji, tym krótszy czas zużycia materiału. W skrajnych przypadkach szybkość wiązania może być tak duża, że zużycie całego opakowania może być wręcz niemożliwe.
Materiały, takie jak roztwory, emulsje asfaltowe czy jednoskładnikowe masy KMB, wiążą przez wysychanie. Szybkość wysychania jest wprost proporcjonalna do temperatury podłoża. Na podwyższoną temperaturę wrażliwe są przede wszystkim materiały cienkowarstwowe – utrudnione może tu być uzyskanie ciągłej, jednorodnej i szczelnej powłoki.
Oddziaływanie podwyższonej temperatury na świeżo nałożoną powłokę, zwłaszcza przy masywnych podłożach (żelbetowa płyta denna), może prowadzić do powstania pęcherzy osmotycznych. Dlatego przy robotach wykonywanych w podwyższonych temperaturach standardem powinna być ochrona izolowanej powierzchni oraz samego materiału wodochronnego przed bezpośrednim nasłonecznieniem i działaniem wiatru.
Przeczytaj również:
- Jak wykonywać hydroizolacje w obniżonych temperaturach? Jakie materiały zastosować?
- Dylatacje parkingowe. Jak poprawnie wykonać szczeliny dylatacyjne w posadzkach żywicznych?
Przyczepność do podłoża
W przypadku bitumicznych materiałów rolowych wysoka temperatura nie utrudnia aplikacji. Problem może się jednak pojawić w razie konieczności oceny poprawności wykonania przez badanie przyczepności do podłoża. Pomiary można zrealizować jedynie metodami niszczącymi, dlatego ich stosowanie musi być uzasadnione. Takie badanie wykonuje się przez oderwanie paska izolacji o szerokości 5 cm i długości 15 cm i ocenę stanu powierzchni zerwania – zerwanie powinno nastąpić w masie asfaltowej (poniżej osnowy), powierzchnia nie powinna brudzić skóry. Alternatywnie można wykonać próbę „pull-off”, o ile temperatura powietrza nie przekracza 22°C w cieniu. Wyniki będą zależne także od temperatury otoczenia, dlatego ich ocena musi być kompleksowa i uwzględniać temperaturę wykonania pomiaru.
Przykładowo, według wymagań IBDiM („Zalecenia wykonywania izolacji z pap zgrzewalnych i nawierzchni asfaltowych na drogowych obiektach mostowych”, IBDiM, 2005), minimalna przyczepność izolacji z pap termozgrzewalnych na mostach powinna wynosić nie mniej niż:
- 0,7 MPa – w temperaturze otoczenia od 6°C do 10°C,0,6 MPa – w temperaturze otoczenia od 10°C do 14°C,0,5 MPa – w temperaturze otoczenia od 14°C do 18°C,0,4 MPa – w temperaturze otoczenia od 18°C do 22°C,0,3 MPa – w temperaturze otoczenia od 22°C do 26°C.
