Ocieplanie domów: Komentarze do obiegowych opinii

Trzy mity zostały obalone:1. Styropian - w przeciwieństwie do wełny mineralnej - nie gwarantuje bezpieczeństwa pożarowego.2. Stosując tę samą masę tynkarską można uzyskać strukturę "baranka" lub "kornika".3. Ściana jednowarstwowa jest zawsze lepsza od wielowarstwowej.

MIT I - Styropian, w przeciwieństwie do wełny mineralnej, nie gwarantuje bezpieczeństwa pożarowego.

Wełna mineralna, to nic innego jak włókna szklane lub bazaltowe - materiał niepalny. Jego temperatura topnienia wynosi około 1200—1500^oC, czyli niemal tyle, ile potrzeba, aby stopić żelazo (1535^oC). Dla porównania płyta styropianowa, topi się i pali w temperaturze już ok. 250—350^oC.
Styropian stosowany w budownictwie do ociepleń ścian zewnętrznych budynków, jest materiałem samogasnącym i wraz z pozostałymi komponentami układu ociepleniowego traktowany jest jako tzw. układ nierozprzestrzeniający ognia (NRO). Oznacza to, iż pali się pod wpływem ognia, lecz po odjęciu płomienia gaśnie i nie zapala się ponownie - a więc nie rozprzestrzenia ognia. Innymi słowy - jeśli usuniemy źródło ognia, styropian przestanie się palić. Nie zapala się również pod wpływem iskry czy niedopałka papierosa, a jedynie kurczy.
Krajowe przepisy budowlane zezwalają na użycie termoizolacyjnych płyt styropianowych do ocieplania ścian zewnętrznych budynków o wysokości do 25 metrów nad poziomem gruntu. W obiektach wielokondygnacyjnych wyższych niż 25 metrów oraz w domach drewnianych - ze względu na zwiększone zagrożenie pożarowe, zalecane jest natomiast stosowanie wełny mineralnej. Stosowanie płyt styropianowych do ocieplania ścian zewnętrznych budynków murowanych, nie przekraczających określonej stosownymi przepisami wysokości, jest bezpieczne pożarowo.

MIT 2 - Stosując tę samą masę tynkarską można uzyskać strukturę "baranka" lub "kornika".

Panuje przekonanie, iż faktura tynku - np. popularny "baranek" lub "kornik" - zależy wyłącznie od użytego przy pracy narzędzia. Nie jest to w pełni zgodne z prawdą. Tynk o fakturze drapanej ("baranek") uzyskuje się w przypadku stosowania masy tynkarskiej z dużą ilością kruszywa o jednakowej grubości i kształcie (kruszywo łamane). Z kolei struktura rowkowa ("kornik") zawiera niewielki udział jednolitych ziaren (kruszywo o okrągłym kształcie), ale o większej średnicy, które w trakcie zacierania toczy się i "rzeźbi" w materiale tynkarskim specyficzne rowki, nadające elewacji wygląd "kornika". Osiągnięcie wybranej przez nas faktury tynku przy użyciu nieodpowiednio dobranego materiału, jest praktycznie niemożliwe. Efekt końcowy pozostawiać może wiele do życzenia - niezależnie od rodzaju użytych narzędzi. - Ściana jednowarstwowa jest zawsze lepsza od wielowarstwowej.

MIT 3 - Ściana jednowarstwowa jest zawsze lepsza od wielowarstwowej.

Jednowarstwowe ściany wzniesione z cegieł bądź betonu komórkowego to z pewnością oszczędność dla inwestora. Zastosowanie zaprawy ciepłochronnej, poprawia właściwości termoizolacyjne zbudowanej w ten sposób przegrody. Paroprzepuszczalność przegrody jednowarstwowej nie jest ograniczona przez warstwę docieplenia - dzięki czemu nagromadzona w murach wilgoć może swobodnie odparować. Czy oznacza to, że ściany jednowarstwowe są zawsze lepsze od wielowarstwowych (ocieplonych zewnętrznie)?
Otóż nie. Wielowarstwowość ma bowiem kilka poważnych zalet.

• Po pierwsze, przykrywający warstwę ocieplenia (styropian lub wełnę mineralną) tynk strukturalny, stanowi skuteczną ochronę muru przed negatywnym wpływem warunków atmosferycznych (mróz, wilgoć, etc.).

• Po drugie, komfort termiczny w prawidłowo ocieplonym budynku jest wyższy ze względu na wysoki opór cieplny materiału izolacyjnego, kilkakrotnie przewyższający opór cieplny jednowarstwowej ściany konstrukcyjnej - co jednoznacznie przekłada się również - w późniejszym okresie - na niższe koszty ogrzewania budynku.

• Po trzecie, wybór technologii warstwowej umożliwia zastosowanie dowolnego materiału w budowie warstwy nośnej ścian (ma ona spełniać wyłącznie funkcje wytrzymałościowe), a także swobodne kształtowanie faktury i kolorystyki elewacji.

Paroprzepuszczalność niektórych dostępnych na rynku systemów ociepleń, jest równa przepuszczalności jednowarstwowego muru z cegły ceramicznej, a nawet wyższa (np. wełna mineralna, dyfuzyjne perforowane płyty styropianowe). Takie systemy są droższe, pozwalają jednak skutecznie ocieplić dom bez podnoszenia ryzyka zawilgocenia ścian.