Ocieplanie: Jak zamocować izolację fasadową?
Wybór odpowiedniego materiału izolacyjnego to jeden z najistotniejszych aspektów budowy każdego domu. Utworzona dzięki niemu warstwa ma bowiem chronić budynek przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi i dużymi stratami ciepła. Zamocowanie termoizolacji to czynność ważna i pracochłonna - kluczem do sukcesu jest takie jej zamocowanie, by służyła jak najdłużej.
Przygotowanie podłoża
Przed przystąpieniem do mocowania izolacji fasadowej należy odpowiednio przygotować podłoże, na którym będą osadzane płyty termoizolacyjne. Powinno być ono stabilne, nośne, równe, suche i oczyszczone (np. z kurzu, sadzy czy tłuszczu).
Przyklejanie izolacji do podłoża - zaprawa lub masa klejowa
Po przygotowaniu podłoża można przystąpić do klejenia płyt izolacyjnych. W przypadku typowych podłoży budowlanych używa się fabrycznie przygotowanych zapraw klejowych, do zastosowań specjalnych należy użyć odpowiednich mas klejowych.
Przy przyklejaniu płyt izolacyjnych stosuje się dwie metody: obwodowo-punktową lub grzebieniową. Pierwsza z nich polega na naniesieniu pasma zaprawy na obwodzie płyty, wzdłuż jej krawędzi oraz porcji zaprawy o odpowiedniej średnicy na środku jej powierzchni. Metodę tę stosuje się wtedy, kiedy podłoże jest krzywe, jednakże nierówności nie mogą przekroczyć 10 mm. W przypadku metody grzebieniowej zaprawę klejącą nanosi się na płytę przy pomocy pacy zębatej. Sposób ten może być stosowany wyłącznie na równych podłożach.
Każdą płytę termoizolacyjną z nałożoną zaprawą klejową należy przycisnąć do ściany i lekko ją przesunąć - aby rozprowadzić klej. Płyty należy układać od dołu do góry rozmieszczając pasy poziomami.
Mocowanie za pomocą łączników - kołki i kołnierze dociskowe
Po przyklejeniu płyt konieczna jest przerwa technologiczna, trwająca najczęściej ok. 24-48 godzin. Po jej upływie można przystąpić do mocowania łączników mechanicznych.
Przy mocowaniu należy brać pod uwagę średnicę koszulki łącznika (8 lub 10 mm), której powinna odpowiadać średnica wiertła oraz rodzaj podłoża. Podłoże naweirca się wraz z materiałem izolacyjnym. Trzeba pamiętać o tym, że do nawiercania materiałów porowatych (gazobeton, ceramika poryzowana) oraz szczelinowych (pustaki ceramiczne o cienkich ściankach) nie zaleca się stosowania udaru.
Po wywierceniu otworu należy umieścić w nim łącznik i wbić go lub wkręcić (w zależności od typu łącznika) tak, aby licował z materiałem izolacyjnym. Do izolacji wełnianej należy zastosować kołki wbijane lub wkręcane, a do styropianowej kołki wbijane. W przypadku wełny lamelowej należy zastosować dodatkowo kołnierz dociskowy.
Prawidłowe przytwierdzenie izolacji do podłoża wymaga odpowiedniej liczby łączników, zamocowanych w odpowiednich punktach łączenia. Wielkości te zależne są m.in. od: ciężaru układu ociepleniowego, rodzaju materiału termoizolacyjnego, wysokości ocieplanego budynku oraz strefy oddziaływania siły wiatru. Trzeba jednak pamiętać o tym, że łączników nie może być mniej niż 4 szt./1m2 powierzchni elewacji. W pierwszej kolejności łączniki mechaniczne należy osadzać w narożach płyt (tu wymagana jest większa liczba łączników). Odległości pomiędzy skrajnymi łącznikami a krawędzią budynku powinna wynosić w przypadku ściany murowanej co najmniej 10 cm, a w przypadku ściany z betonu co najmniej 5 cm.
