Sucha zabudowa poddasza. Jak wykonać suchą zabudowę poddasza krok po kroku
Technologia suchej zabudowy pozwala na sprawne i efektowne wykończenie poddasza. Na rynku dostępne są systemy przeznaczone właśnie do suchej zabudowy poddasza. Składają się one z metalowej konstrukcji nośnej oraz jednostronnie montowanej okładziny jedno- lub wielowarstwowej zazwyczaj z płyt gipsowo-kartonowych.
Sucha zabudowa poddasza
Aby zapewnić pełen komfort mieszkania na poddaszu, konieczne jest zwrócenie szczególnej uwagi materiały kształtujące jego mikroklimat: izolację termiczną, akustyczną i paroizolację. Nie mniej ważne wydaje się właściwe zabezpieczenie przeciwpożarowe poddasza.
Sucha zabudowa poddasza - kolejność prac
Jeżeli na poddaszu planowane jest zbudowanie ściany kolankowej (montaż taki sam jak ścianki działowej), to ze względów technologicznych pracę rozpocząć należy właśnie od niej. Podczas prac przygotowawczych ustalamy wymiary (w przekroju) belek konstrukcyjnych więźby dachowej (ich wysokość decyduje o grubości wełny mineralnej). Do zabudowy poddasza używamy wełny mineralnej (szklanej lub skalnej) konfekcjonowanej w rolkach lub płytach. Najczęściej stosowany układ to dwie warstwy ocieplenia:
- podstawowa z wełny mineralnej o gr. 150 mm,
- dodatkowa (likwidująca mostek termiczny) o gr. 50 mm.
Wełnę ściśle dopasowujemy do rozstawu belek. W razie kłopotów z samoistnym utrzymywaniem się umieszczonej pomiędzy belkami wełny, można podtrzymać ją zwykłym sznurkiem przyczepionym do drewnianych belek za pomocą tackera i zszywek.
Profile stalowe główne (typ CD) montowane są do specjalnych uchwytów systemowych (wieszaków) za pomocą dwóch blachowkrętów. Nie jest zalecane przykręcanie elementów konstrukcji do drewnianych belek stanowiących konstrukcję dachu (po pewnym czasie mogą wystąpić spękania płyt gipsowo-kartonowych). Do poziomowania używamy dwumetrowej łaty pozwalającej na łatwe porównanie poziomów, na których zamontowano poszczególne elementy konstrukcji rusztu stalowego.
Na ścianach bocznych montujemy oklejone systemową taśmą akustyczną profile przyścienne UD usztywniające całą konstrukcję i łączące ją ze ścianami nośnymi. Profile główne przebiegają w rozstawie co najmniej 40 cm, prostopadle do belek konstrukcji dachowej.
Przewody elektryczne rozprowadza się w wolnych miejscach przestrzeni konstrukcyjnej. Przewody poprowadzone wewnątrz zabudowy z płyt gk mogą być wykonane tylko z atestowanych przepustów kablowych, spełniających określone wymagania ognioodpornościowe. Należy pamiętać o stosowaniu puszek ściennych i przewodów płaszczowych niewymagających dodatkowej ochrony mechanicznej.
Po zamontowaniu wypoziomowanej konstrukcji stalowej, cały sufit szczelnie oklejamy folią paroizolacyjną - od jego dokładności zależy późniejsza trwałość całej zabudowy. Każde przecięcie musi być zaklejone, a profile przyścienne, na całej długość oklejone samoprzylepną taśmą dwustronną.
Kolejny etap prac to właściwy montaż płyt gk. Układamy je zgodnie z wzajemnym przesunięciem styków, tak by spoiny kolejnych płyt były przesunięte względem siebie co najmniej o 40 cm (lub wielokrotność tej wielkości). Niedopuszczalne jest tworzenie spoin krzyżowych.
Przed przykręceniem płyty do konstrukcji jej krawędzie należy frezować, wyrównać tarnikiem i odpylić. Frezowanie krawędzi płyty pod kątem 60° pozwoli na umieszczenie, w tak utworzonej bruździe gipsu szpachlowego. Płyty gipsowo-kartonowe układa się prostopadle do profili montażowych i przykręca do nich za pomocą systemowych wkrętów do gipsu. Rozstaw mocowań powinien wynosić ok. 150 mm. Przy stosowaniu okładziny dwuwarstwowej (pomieszczenia o podwyższonej ognioochronnności), drugą warstwę płyt układamy prostopadle do warstwy pierwszej. Wypukłe połączenia koszowe płyt gipsowo-kartonowych łączy się za pomocą taśm papierowych lub papierowo-aluminiowych. Narożniki przy oknach dachowych okładamy profilami narożnikowymi mocowanymi na systemowy gips szpachlowy (przeznaczony do spoinowania).
Sucha zabudowa poddasza - spoinowanie płyt g-k
Spoinowanie płyt g-k to końcowy etap prac. Spoiny gruntujemy systemowym środkiem gruntującym, zwiększającym przyczepność masy szpachlowej. Gips wprowadzony w bruzdę ułatwia przyczepienie taśmy maskującej przykrywającej połączenie płyt, a przy minimalnej elastyczności również ewentualne pęknięcia mogące pojawić się w trakcie eksploatacji poddasza. Zamiast taśmy papierowej często używane są taśmy fizelinowe lub siateczkowe.
Adaptacja poddasza w technologii suchej zabudowy - ważne zasady
- powierzchnie do zabudowy planujemy tak, by przenikały się na krawędziach prostych i najlepiej równoległych;
- w zabudowie stosujemy płyty ogniochronne (tzw. F - dawniej GKF, oznaczone czerwonymi napisami) o grubości od 12,5 do 20 mm, wchodzące w skład systemu suchej zabudowy;
- dobra izolacja termiczna i akustyczna zależy od grubości wełny mineralnej i dokładności jej ułożenia;
- ułożenie folii paroizolacyjnej musi być szczelne, inaczej płyty mogą ulec szybkiemu zawilgoceniu i zagrzybieniu.