Taras na gruncie w technologii "na mokro" i "na sucho". Jak zbudować taras na gruncie?
Taras na gruncie to chyba najbardziej popularny sposób budowy tarasu. Przy budowie tarasu na gruncie stosuje się technologie prac "na mokro" lub "na sucho". Przy każdej z tych metod nawierzchnię tarasu na gruncie mogą stanowić zarówno deski drewniane, jak i kompozytowe. Porównujemy obie technologie budowy tarasu na gruncie.
Budowa tarasu na gruncie w technologii „na mokro”
To najpopularniejsza metoda wykonania tarasu, ale niestety obarczona wieloma wadami: poczynając od wysokich kosztów, przez najdłuższy czas potrzebny na realizację robót (nawet do 30 dni), a kończąc na znacznym ryzyku utraty hydroizolacyjności podłoża, o co nietrudno przy ekstremalnie trudnych warunkach naszego klimatu.
Jak zbudować taras z deski kompozytowej lub drewnianej na gruncie?
Przygotowując podłoże pod taras na gruncie w technologii „na mokro”, należy najpierw usunąć grunt rodzimy i humus, a następnie ułożyć i ubić warstwę kruszywa (nawet do 30 cm) oraz piasku, której grubość dostosowuje się do docelowego poziomu tarasu. Na nich układa się ok. 10 cm betonu (np. klasy C 12/15 – dawna B15) – w przypadku tarasów wielkopowierzchniowych powinien być on zbrojony. Kiedy stwardnieje, należy położyć hydroizolację, m.in. z papy lub folii, a na niej warstwę spadkową grubości ok. 8 cm, np. z betonu klasy C 16/20 lub C 20/25 (dawnej B20 lub B25).
Przy projektowaniu i wykonywaniu tarasów, zwłaszcza wielkopowierzchniowych, w obu płytach (warstwach) betonowych trzeba koniecznie uwzględnić dylatacje, które zapobiegają spękaniom podłoża. Dla pewności przyjmuje się zwykle siatkę dylatacji o boku kwadratu ok. 3 m, tak by powierzchnie niezdylatowane nie były większe niż 4 x 4 m (czyli ok. 15–20 m²). Przed ułożeniem drewnianej lub kompozytowej nawierzchni pokrywa się go jeszcze izolacją, np. z płynnej folii.
Niezwykle istotne jest też uformowanie spadku (ok. 1,5–2%) od ścian budynku do przeciwległej krawędzi tarasu, co zapobiegnie gromadzeniu się wody opadowej na płycie i będzie sprzyjać jej swobodnemu odpływowi. Dopiero tak przygotowane podłoże jest gotowe do wykończenia deskami tarasowymi z drewna lub kompozytu. W przypadku nawierzchni kotwionych do stabilnego podłoża na bazie betonu – zarówno nowego, jak i już istniejącego – można zastosować większość desek dostępnych na rynku, dopasowując odpowiednio przekroje oraz rozstawy legarów montażowych do ich wymiarów oraz typu, kierując się przy tym wytycznymi producentów i doświadczeniem montażowym.
Możliwość stabilizacji konstrukcji poprzez przytwierdzenie do wylewki betonowej pozwala uniknąć odkształceń typowych dla materiałów drewnianych i drewnopochodnych układanych w tzw. systemach pływających.
Najpopularniejszymi gatunkami drewna, po które sięgają wykonawcy tarasów, są obecnie modrzew syberyjski i bangkirai, choć dostępnych rozwiązań jest znacznie więcej. Trzeba jednak pamiętać, że drewno nie może stykać się bezpośrednio z betonem.
W żadnym wypadku drewno nie może stykać się z betonem, nawet to egzotyczne, chociaż nie zbutwieje, to jednak w wyniku dużego zawilgocenia może bardzo mocno pracować i w efekcie wypaczyć się. Dlatego konstrukcję drewnianą należy podnieść i odseparować od podłoża – legary powinny być odizolowane warstwą papy, a najlepiej – umocowane w specjalnych metalowych obejmach. Tego typu problemów nie ma w przypadku legarów kompozytowych oraz aluminiowych, oferowanych w niektórych systemach tarasów kompozytowych.
Budowa tarasu na gruncie w technologii „na sucho”
To bez wątpienia jedna z tańszych i łatwiejszych metod wykonywania tarasu, którego budowa nie trwa zwykle dłużej niż jeden dzień (oczywiście zależy to od jego wielkości). W tym przypadku ważne jest staranne przygotowanie warstw podbudowy, decydującej o stabilności nawierzchni oraz przesiąkliwości gruntu.
Szczególnie istotne jest ich dokładne zagęszczenie (kruszywa grubego, piasku), co zapobiegnie zapadaniu się nawierzchni. Tego typu technologię rzadziej stosuje się przy budowie tarasu wielkopowierzchniowego na gruncie. Jej odmianą jest sposób układania bruku drewnianego – po zagęszczeniu warstw podbudowy układa się piasek z domieszką cementu i w nim ustawia jeden przy drugim elementy nawierzchni.
Taras na gruncie z desek drewnianych i kompozytowych - konserwacja
Nawierzchnia tarasu na gruncie wykonana z odpowiednio zaimpregnowanego drewna, o które będzie się regularnie dbać, z powodzeniem może służyć wiele lat. Ale trzeba pamiętać, że konieczne są wtedy zabiegi przedłużające żywotność: olejowanie lub impregnowanie (np. przeciwgrzybiczne).
Powinny one być wykonywane nawet dwa razy w roku, a co najmniej raz, najlepiej wiosną. Pochłania to kolejne środki finansowe – zapewne niemałe w przypadku dużych obiektów. Istotnym ograniczeniem jest również to, że drewnianych tarasów nie należy czyścić myjkami ciśnieniowymi, ponieważ woda pod ciśnieniem może wypłukać z tego surowca naturalne barwniki.
Z kolei deski kompozytowe charakteryzują się dużo większym komfortem, jeśli chodzi o pielęgnację tarasów już funkcjonujących. Można je na co dzień zmywać wodą bieżącą lub z dodatkiem łagodnego detergentu, a w przypadku silnych zabrudzeń używać nawet rozcieńczonego wybielacza (do 10%). Przede wszystkim jednak, co bardzo ułatwia utrzymanie czystości, nie ma problemu z wykorzystaniem myjki wysokociśnieniowej.
Trzeba tylko pamiętać, by nie stosować ciśnienia większego niż 100 barów. Dysze trzeba skierować na powierzchnię w odległości min. 30 cm i przesuwać zgodnie z kierunkiem ryflowania na deskach. Należy unikać wykonywania okrężnych ruchów podczas czyszczenia i używać dyszy jednostrumieniowych, a nie rotacyjnych. Dzięki ww. zaletom kompozytów łatwiej pielęgnować wykonane z nich tarasy wielkopowierzchniowe, zwłaszcza gdy znajdują się w obiektach użyteczności publicznej.
