Wąż iniekcyjny

Firma Webac wprowadziła do sprzedaży wąż iniekcyjny - WEBAC®AB. Jest on przeznaczony do nieskomplikowanego uszczelniania wszelkiego rodzaju spoin poprzez tłoczenie żywic iniekcyjnych. Wąż jest wykonany z PVC, jego średnica wewnętrzna wynosi 6 mm, a zewnętrzna - 11 mm.

Węże iniekcyjne w połączeniu z żywicami iniekcyjnymi tworzą łatwy w stosowaniu, skuteczny system uszczelniający przerwy robocze w budownictwie. System jest stosowany do siłowego łączenia elementów budowlanych. Węże iniekcyjne stanowią także dodatkowe zabezpieczenia taśm dylatacyjnych z tworzywa lub blachy. Stosuje się je z powodzeniem w zbiornikach wodnych, odstojnikach (biała wanna), podziemnych garażach, tunelach, sztolniach, budowlach mostowych (przerwy robocze), zaporach i elektrowniach.

Zalety systemu:  

• nieskomplikowany i szybki montaż we wszystkich płaszczyznach i narożnikach - również tam, gdzie nie ma możliwości zastosowania taśmy dylatacyjnej,
• minimalne zużycie medium iniekcyjnego - dzięki optymalnym wymiarom węża,
• jeśli po zakończeniu budowy pojawią się nieszczelności, zastosowanie systemu jest rozwiązaniem korzystnym cenowo.

Opis węży iniekcyjnych  
Węże iniekcyjne Typ 1 i Typ 2 składają się z plastycznego, wytrzymałego na ściskanie, perforowanego w regularnych odstępach przewodu wewnętrznego. Bazowy wąż otoczony jest membraną ze sztucznego tworzywa (Typ 1) lub podwójną tkaniną (Typ 2), co zapobiega przedostawaniu się wody lub szlamu cementowego do środka węża podczas betonowania.
Wąż iniekcyjny Typ AB jest perforowanym, jednowarstwowym przewodem z PVC (bez tzw. płaszcza zewnętrznego). Otwory w przewodzie mają kształt stożka zwężającego się ku zewnętrznej ścianie przewodu i zapobiegają przedostawaniu się wody lub szlamu cementowego do środka węża podczas betonowania. Wąż jest masywny, jednak można go bardzo łatwo ułożyć. Jego zaletą jest także to, że do tłoczenia środka iniekcyjnego wymaga nieznacznego ciśnienia.

Zasada działania 
Węże iniekcyjne układa się w odcinkach dostosowanych do istniejących warunków. Układanie nie sprawia trudności, ponieważ przewody są miękkie i można je łatwo dopasować je do przebiegu każdej powierzchni.
Wąż iniekcyjny układa się na styku powstałej w czasie betonowania przerwy roboczej. Podczas wiązania betonu (w czasie jego skurczu) wokół węża iniekcyjnego tworzy się szczelina, która umożliwia wzdłużne rozchodzenie się wtłaczanej żywicy. Podczas ciśnieniowego wtłaczania żywicy cienka otulina ze sztucznego tworzywa (Typ 1) lub otulina tekstylna (Typ 2) zostaje rozerwana; żywica może także przenikać bezpośrednio (Typ AB) i wypełniać istniejące pustki, kawerny i rysy w obszarze pęknięć. Aby uzyskać wymaganą szczelność lub siłowe zamknięcie przerwy roboczej, należy w miarę możliwości przeprowadzić iniekcję węży po zakończeniu procesu skurczu betonu i pierwszego osadzenia się budynku.

Przerabianie
- Układanie węży iniekcyjnych
Wąż iniekcyjny należy pociąć zgodnie z warunkami konstrukcyjnymi na odcinki o maksymalnej długości 10 m. Końcówki węża Typ 2 zabezpiecza się taśmą, co zapobiega wysnuwaniu się nici z otuliny. Wąż należy układać możliwie pośrodku elementu budowlanego (rys. 1); przy ścianach grubszych (d >60 cm) układa się go w odległości 25 cm od strony występowania wody (układanie w narożnikach patrz rys. 2). Wąż iniekcyjny powinien być tak ułożony, aby wylewana warstwa betonu nie była zbyt cienka; minimalna grubość warstwy betonu na wężu wynosi 5 cm. Odcinki węża mocuje się opaskami zaciskowymi co 20 cm (zaciski wtykowe co 15 cm). Powinny one dokładnie przylegać do podłoża - tak, aby w czasie betonowania nie mogły się przesuwać i aby beton nie podpływał pod węże.
Powierzchnia pod betonowanie powinna być wolna od luźnych elementów - kawałków drewna, piasku, żwiru itp. (rys. 3). Na zakończeniach węża należy zamocować przeznaczone do tego celu końcówki /Endstück/ lub iniektory szalunkowe czy zbrojeniowe /BuSch Packer/ z dołączoną do nich śrubą; wtedy wąż podczas betonowania pozostanie w tym samym miejscu. Iniektory powinny być zamocowane w sposób, który zapobiegnie ich przesuwaniu się w czasie betonowania. Iniektory szalunkowe czy zbrojeniowe (rys. 4) dokręca się za pomocą obejmy zaciskowej do zbrojenia (rys. 5). Iniektory zbrojeniowe muszą ściśle dochodzić do konstrukcji szalowania. Końcówki wyprowadzające należy użyć zawsze wtedy, kiedy iniekcja odbywa się bezpośrednio po utwardzeniu betonu (przed ewentualnym położeniem jastrychu) i tam, gdzie istnieje możliwość przeprowadzenia końcówki przez szalunek lub pod nim.
Iniektory szalunkowe należy stosować zawsze tam, gdzie iniekcja nastąpi dopiero w okresie późniejszym, a szalunek drewniany umożliwia mocowanie tych iniektorów. W szalunkach stalowych stosuje się iniektory zbrojeniowe.
Zastosowanie iniektorów zbrojeniowych lub szalunkowych umożliwia iniekcję powyżej poziomu gruntu oraz ułatwia dostęp do miejsc wyprowadzenia węży (rys. 4+5). Układane obwody węża muszą na siebie zachodzić (rys. 6) (układając wąż Typ 2 w miejscach, gdzie odcinki się krzyżują, jeden z nich należy zabezpieczyć taśmą - w celu uniknięcia wzajemnego przenikania iniektu). Końcówki węża zamyka się zaślepką (może to być np. śruba stożkowa lub czop), co uchroni przed ich zanieczyszczeniem podczas betonowania. Ułożenie węża oraz miejsca końcówek należy zarejestrować na schemacie w formie rysunku. Do czasu wykonania iniekcji wąż należy chronić przed uszkodzeniem mechanicznym.

Iniekcja węży (uwzględnić temperaturę obiektu)
Pierwszym krokiem jest usunięcie zaślepek przy końcówkach wyprowadzających lub śrub zabezpieczających przy iniektorach zbrojeniowych/ szalunkowych i nakręcenie na obie końcówki lub iniektory zbrojeniowe/szalunkowe stożkowych śrub zamykających; na jedną ze śrub należy nałożyć kalamitkę, drugą pozostawić otwartą (odpowietrzanie).
Iniektowany odcinek wypełnia się żywicą przez śrubę stożkową z kalamitką tak długo, aż żywica pokaże się na drugim końcu odcinka węża (odpowietrzanie węża). Na tym etapie kalamitkę należy nałożyć na drugą śrubę stożkową.
Iniekcję węża rozpoczyna się przy użyciu pompy wysokociśnieniowej (WEBAC^®IP1) ciśnieniem 20 bar (żywica musi mieć możliwość dotarcia także do mikrorys). Dłuższe działanie niższym ciśnieniem daje lepsze efekty niż działanie wysokim. Ciśnienie podczas iniekcji nie powinno przekraczać 80 bar. Warto wiedzieć, znaczące ciśnienie można także uzyskać używając pompy ręcznej. Pęknięcie otuliny przy wężu Typ 1 następuje przy ciśnieniu ok. 9 bar. Przy wężu Typ 2 materiał iniekcyjny poprzez tkaninę wnika bezpośrednio po rozpoczęciu iniekcji do przerwy roboczej. Dla Typu AB wystarczające jest już ciśnienie 0,5 bara. Zaleca się dwu- lub nawet trzykrotne iniekowanie przygotowanego materiału: jakość uszczelnienia zwiększa się proporcjonalnie do ilości wtłoczonego iniektu. Po utwardzeniu materiału należy usunąć końcówki i śruby stożkowe zamykające przy iniektorach szalunkowo-zbrojeniowych płasko przy ścianie (wystarczy do tego młotek lub dłuto).

Wskazówki 
- Moment wykonania iniekcji
Jeśli przewidziana jest iniekcja, wtedy obszar oraz moment jej wykonania można uzależnić od tego, czy wilgoć wnika przez przerwy robocze. W przypadku braku większych nieszczelności iniekcję należy przeprowadzać dopiero wówczas, jeśli etap kurczenia i pierwszego osadzania się betonu prawie się zakończył. W przypadku przewidzianego projektem połączenia siłowego, iniekcję wykonuje się z reguły po utwardzeniu się betonu.

- Żywice do iniekcji  
Żywice do iniekcji (poliuretanowe, epoksydowe) należy wybrać zgodnie z wymaganiami, uwzględniając stan zawilgocenia przerw roboczych.

Wzorzec kalkulacyjny zużycia materiału (wąż i oprzyrządowanie) podane na 10 m