Rozmieszczenie i montaż okien dachowych
Żeby móc cieszyć się dobrymi widokami i zapewnić optymalne nasłonecznienie poddasza, okna należy w rozsądny sposób rozmieścić w płaszczyźnie połaci. Konieczny jest też poprawny ich montaż, żeby wpuszczały pod dach słońce a nie wodę deszczową i żeby ustrzegły inwestorów przed niepotrzebnymi stratami ciepła.
Spis treści
- Okna dobrze rozplanowane
- Zasady montażu okien dachowych
- Błędy najczęściej popełniane w trakcie montażu okien połaciowych
Okna dobrze rozplanowane
Trzeba tu pogodzić kilka interesów – nasłonecznienie, widok, wygodę obsługi i bezpieczeństwo użytkowania. Żeby okno dachowe zagwarantowało dobry widok powinno być usytuowane na takiej wysokości, by można było wygodnie przez nie patrzeć nie tylko stojąc, ale też siedząc. Gdy znajdzie się zbyt wysoko względem podłogi widzieć będziesz jedynie czubki drzew i niebo. Jeśli za nisko – zmusi cię to do schylania.
Optymalna wysokość to około 120 cm od podłogi. Górna krawędź powinna natomiast wypaść mniej więcej na wysokości 200 cm. Można umieszczać okna wyżej i niżej, ale w tak zwanych zespoleniach lub tam, gdzie kwestia dobrego widoku ma już drugorzędne znaczenie.
Istnieje też zasada, zgodnie z którą im dach ma mniej strome połacie, tym wyższe okno będzie potrzebne. Inna reguła mówi natomiast, że powierzchnia dachowych przeszkleń nie powinna stanowić mniej niż 10% powierzchni podłogi w pomieszczeniu. Warto przy tym pamiętać, że jedno, nawet duże okno doświetla mniejszą powierzchnię niż dwa okna mniejsze. Jeszcze lepsze nasłonecznienie osiągniemy umieszczając po parze okien w przeciwległych połaciach dachu. Przed zakupem okien trzeba upewnić się, czy będą pasowały do danego kąta nachylenia połaci dachowych. Szczęśliwie dopuszczalny zakres nachylenia połaci jest zazwyczaj duży (średnio od 20º do 80º) więc łatwo dobrać okna do typowych dachów.
Kąt ma też wpływ na optymalną długość okna i do niego dobiera się też typ kołnierza. Ważne również, żeby szerokość okien nie była większa od rozstawu krokwi, bo w przeciwnym razie konieczne będzie wycinanie fragmentów tych belek i wstawianie prostopadłych wymianów.
Polecany artykuł:
Zasady montażu okien dachowych
Złe wbudowanie okien dachowych w połać oraz błędy podczas ich uszczelniania mogą mieć opłakane skutki. Instalując okna trzeba korzystać z instrukcji i wytycznych ich producenta. W przypadku montażu okna w nowym dachu przerwaniu ciągłości ulega tylko warstwa wstępnego krycia (membrana, deskowanie tudzież papa termozgrzewalna), natomiast w przypadku montażu okna w istniejącej konstrukcji dotyczy to również izolacji termicznej i paroizolacji.
Najczęściej okna połaciowe umieszcza się między sąsiednimi krokwiami. Jedynie w przypadku szczególnie szerokich modeli kawałek jednej z krokwi należy wyciąć i zamontować dwie dodatkowe prostopadłe belki zwane wymianami.
Okna można montować na trzech głębokościach w stosunku do powierzchni dachu: 0 – czyli na tym samym poziomie, oraz –3 i –6, czyli 3 cm lub 6 cm w głąb dachu. Producenci nazwali te trzy poziomy odpowiednio: N, V i J.
Głębokość osadzenia okna zależy od względów architektonicznych oraz od tego, jak ułożony jest materiał termoizolacyjny. Zasada jest taka, że okno powinno być umieszczone jak najbliżej ocieplenia. Najlepiej, by ościeżnica była zagłębiona w warstwie materiału termoizolacyjnego. Przed zamontowaniem ościeżnicy można wyjąć z niej skrzydło (jeśli nie jest zbyt ciężkie). Do ramy, w ustalonych miejscach przykręca się dolne i górne kątowniki montażowe – jest ich przeważnie 4 lub 6, ale czasem nawet 10 sztuk. Zaraz po tym ramę umieszcza się w przygotowanym otworze. Często konieczne jest dokręcenie dodatkowych łat montażowych (jednej lub dwóch). Ościeżnicę przed przykręceniem trzeba dobrze wypoziomować. Można się posłużyć plastikowymi klinami, by zniwelować różnice poziomów. Kliny podkłada się pod kątowniki montażowe. Gdy rama jest zamocowana, przytwierdza się do niej zszywkami kołnierz z membrany paroprzepuszczalnej.
Ponad oknem wykonuje się rynienkę odwadniającą. W tym celu trzeba wyciąć kontrłaty między pierwszą a drugą łatą nad oknem, aby rynienka – szersza od okna – mogła się zmieścić. Między ramę okienną a połać trzeba też wprowadzić materiał termoizolacyjny. W dalszej kolejności montowane są po kolei elementy kołnierza uszczelniającego. Trzeba tu postępować ściśle według wskazówek zawartych w instrukcji montażu. Na kołnierzach także znajdują się litery N, V i J oznaczające głębokość zamocowania ramy okiennej w dachu. Powinno się uważać, by kołnierz i rama zostały dopasowane do tej samej głębokości. Tak więc jeśli rama jest zamocowana na głębokości V, to podczas montażu kołnierza trzeba dopilnować, by on także zamontowany był na poziomie V, zgodnie z oznaczeniem na jego boku.
Gdy kołnierz jest zamontowany, przychodzi czas na uzupełnienie pokrycia wokół okna. Uważać przy tym trzeba, by pokrycie nie stykało się bezpośrednio z krawędziami rynienki kołnierza.
Przeczytaj także:
Jakie okna na poddasze? Praktyczny przewodnik
Błędy najczęściej popełniane w trakcie montażu okien połaciowych
- Złe ustawianie ramy w stosunku do skrzydła – w rezultacie pojawiają się nierównoległe szczeliny między nimi. Przez szczeliny takie może wiać wiatr lub zaciekać deszczówka.
- Umieszczanie okna w połowie wysokości rzędu dachówki. Może to powodować pojawienie się nieszczelności w takim miejscu.
- Niestaranne wyprofilowanie dolnej, karbowanej części kołnierza – pojawia się nieszczelność między kołnierzem i pokryciem.
- Pominięcie podcięcia lub zeszlifowania wypukłych części pokrycia, która maja znaleźć się pod kołnierzem – efektem również będzie nieszczelność.
- Pozostawianie krawędzi pokrycia zbyt blisko ramy okna – woda nie będzie miała odpowiednio dużo miejsca żeby szybko spłynąć i może się tam spiętrzać powodując zaciekanie do środka.
- Nie stosowanie rynienki z membrany dachowej nad oknem – taka rynienkę wykonuje się na etapie montażu łat. Dzięki niej skropliny spływające po membranie mogą ominąć okno i nie dochodzi do zawilgocenia styku ramy z połacią.
Wszelkie nietypowe konstrukcje i rozwiązania dachowe wymagają indywidualnego projektu określającego sposób osadzenia okien.
Autor: Szymon Starnawski/Murator
Historia Nowego Gurewicza sięga 1906 roku, kiedy to Abram Gurewicz, wraz z synem Szymonem, stworzyli Gurewiczankę - skromną willę, która z biegiem lat rozrastała się, aż w 1921 roku osiągnęła rozmiar widoczny dzisiaj. W międzyczasie zmieniła się jej nazwa na „Pensjonat Abrama Gurewicza”, gdzie gościła inteligencja stolicy: profesorowie, lekarze, dziennikarze i artyści. Finalnie miał on powierzchnię 2,7 tys. m2 i przez wiele lat nosił miano największego drewnianego budynku w Europie.
